Door Angela Carper – Ik ben het helemaal ZAT. Zo eens in de zoveel tijd vindt iemand het noodzakelijk om mij te laten weten wat hij of zij van mijn teksten op twitter vindt. Ik twitter namelijk veel. Ik heb – zoals iedere Nederlander – heel veel meningen. Ik ben daar absoluut niet uniek in. Dat je niet kan leven met de dingen die ik zeg, de grappen die ik maak, de linkjes die ik plaats, de verhalen die ik vertel, daar kan ik mij allemaal iets bij voorstellen. Hoeft ook niet. We zijn allemaal mensen met wisselende voorkeuren, interesses, meningen. Heel mogelijk pas jij niet bij mij, en ik niet bij jou.
Daar hebben ze dan op twitter een geweldige knop voor uitgevonden. Namelijk de ontvolgknop. Een druk op de knop en ik verdwijn uit je blikveld. Je mag ook blijven kijken. Dan moet je maar even slikken als iets je niet bevalt.
Waar mijn haren echter recht van overeind gaan staan, zijn mensen die – nadat ik iets schrijf wat hen niet bevalt – mij hier 1. over lastig komen vallen 2. mij van de slechtheid, de onjuistheid bewust willen maken 3. niet ophouden met hun gezeur, wat ik ook doe.
Om heel kort te zijn: JULLIE BEN IK DUS ZAT
Dat gemoraliseer, dat gezeur, dat gecorrigeer. Ga toch weg. Ik schrijf op wat ik wil. Dat kan provocerend zijn. Dat kan een foute grap zijn. Er bestaan ook een redelijke kans dat je een deel van de context hebt gemist. Kijk dus even verder dan je neus lang is.
Jij gaat me echter niet vertellen dat ik een bepaald woord niet mag gebruiken. Dat ik zo niet mag denken. Dat ik zoiets niet mag zeggen. Van mij mag je dat uiteraard denken, maar val me er NIET mee lastig. Claim geen moreel gelijk.
Ik probeer geen totale barbaar te zijn. Ja, ik zoek grenzen op. Ja, ik maak grappen. Maar ik ben niet grenzeloos. Toen half twitterende Nederland, en vast ook U – moraliserende twitteraar die mij lastig valt – over Mariska de Haas viel, waren de scheldkannonades en doodsbedreigingen niet mis. En op grote schaal. Kijk dat soort dingen gaan mij nou te ver. Dat gedrag vind ik persoonlijk niet kunnen. Maar ik ga daar niet iedere twitteraar op aanspreken. Iedereen heeft daarin zijn eigen verantwoordelijkheid.
U bent niet de rechter op twitter of het internet. U bewaakt niet de grenzen van mijn schrijven, mijn denken en mijn kunnen.
U kunt uw grieven altijd kwijt bij de politie of een van de talloze meldpunten in dit land. Gaat uw gang.
Ik laat mij alleen door de rechter toetsen. En door niemand anders.
En terwijl u mij belaagt, klaagt en moraliseert, radicaliseer ik ondertussen door. Want door u realiseer ik me dat het vrije woord me heel veel waard is.
Eerder gepubliceerd op haar weblog.
