Het EO-programma Jong wist enige verbazing bij mij op te wekken afgelopen woensdagavond. Overdag had ik op de radio gehoord dat ’s avonds een omstreden thema uitgezonden zou worden. Twee verhalen werden tegen elkaar afgezet. Aan de ene kant een jongen van negenentwintig die van zijn dertiende tot zijn achttiende seksueel is misbruikt door zijn voetbaltrainer, aan de andere kant een twintigjarige pedofiel die op zijn vijftiende verliefd werd op een jongetje van acht. Deze pedofiel gaf aan tegen seksueel misbruik van kinderen te zijn. “Pedofielen worden uitgekotst, ‘pedofiel’ is het synoniem geworden voor ‘kindermisbruiker’. Maar ik en een flink aantal andere pedofielen met mij zijn tegen seks met kinderen. Dat geluid moet ook eens gehoord worden.” Mijn eerste reactie hierop was boosheid en walging. Moeten we pedofielen daadwerkelijk een podium geven om hun gevoelens te uiten? Maar hoe langer ik er over nadenk zie ik ook een keerzijde aan deze uitzending.
Nationale walging om Robert M.
Het lijkt wel of er de afgelopen jaren hele legers aan kindermisbruikers zijn opgerold. De zedenzaak die ons nog het best voor de geest staat is het de Amsterdamse zaak die in december 2010 bekend werd. Robert M. kon jarenlang zijn gang gaan in verschillende kinderdagverblijven en heeft, zo bleek, 83 kinderen misbruikt. Walging trok door ons land. Nog steeds kan ik misselijk worden als ik aan deze man en zijn medeplichtigen denk. Ik kan niet begrijpen hoe het in iemands hoofd op kan komen om een weerloos kind te misbruiken. Misbruik überhaupt, van welk weerloos wezen dan ook, is verachtelijk en compleet ondenkbaar voor een gezonde geest. Als Robert M. met zijn vieze lichaam aan mijn kind had gezeten, had ik hem het liefst dood gezien. En al helemaal na die achterlijke vertoning in de rechtbank waar hij verklaarde zelf slachtoffer te zijn. Dat hij jarenlang geprobeerd had met zijn handen van minderjarigen af te blijven, maar dat zijn verlangen het won en hij er aan toe had moeten geven. Hij kon niet anders. Hij had de keuze tussen een einde aan zijn leven maken of overgaan tot de daden waar hij nu voor veroordeeld is. Wat mij betreft had hij zich van kant mogen maken, dat had een hoop kinderleed gescheeld.
Pedofilie vs. pedoseksualiteit
Robert M. is uiteraard niet de enige pedofiel in ons land. We moeten echter niet vergeten dat er een verschil is tussen pedofilie en pedoseksualiteit. Het aantal pedofielen in Nederland ligt vele malen hoger dan het aantal pedoseksuelen. Pedoseksualiteit is strafbaar en pedofilie niet. Een pedofiel is niet per definitie een kinderverkrachter. Net zoals een pyromaan niet strafbaar is tot hij daadwerkelijk de boel in de fik steekt. Begrijp me niet verkeerd, ik kan er met mijn hoofd niet bij dat volwassenen zich aangetrokken voelen tot kinderen, maar pedofielen die niets doen met hun verlangens zijn niet strafbaar. Het is een aangeboren kwaal. Ik vind het namelijk een kwaal, een verachtelijke kwaal. Maar aan deze kwaal is niets te doen. Net zoals je tegen een homofiel niet kunt zeggen dat hij op het andere geslacht moet vallen. Dat kan niet. Hierbij wil ik homofilie niet als een kwaal bestempelen, mocht ik die indruk wekken.
Toch wil ik wel even doorgaan op homofilie in combinatie met de uitzending van Jong. Eeuwenlang werd homofilie gezien als een kwaal. En laten we eerlijk zijn, het wordt nog steeds door een groot deel van de wereldbevolking gezien als iets schandelijks. Homofielen hebben we een podium gegeven. We hebben ze de kans gegeven te laten zien dat er niets mis is met houden van elkaar, ook als dit betekent dat we houden van het zelfde geslacht. We leven in een maatschappij waar homofilie steeds meer geaccepteerd raakt. Al zal het helaas nog jaren duren voor het door de gehele bevolking als normaal wordt gezien. Het eerste waaraan ik dacht na het zien van Jong was: zal het ooit zo ver komen dat we pedofilie ook als normaal zien? We geven pedofielen nu de kans te praten over hun gevoelens, verlangens en behoeftes. Zal het ooit zo ver komen dat pedofilie een plek krijgt binnen onze maatschappij? Dat lijkt me ondenkbaar. Maar waarom geven we pedofielen dan een podium op de nationale tv?
Pedofilie in de maatschappij
Ik had voor het zien van de uitzending van Jong nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik vind het goed dat deze pedofiel zijn woordje heeft kunnen doen. Wat weten we nou eigenlijk van pedofielen? We weten meer over pedoseksuelen aangezien dit de pedofielen zijn die in de media de meeste aandacht krijgen. Van volwassen mensen die verliefd worden op kinderen weten we niet zo veel af. Daar heerst een enorm taboe op in onze maatschappij, waardoor we niet weten wie de pedofielen in onze omgeving zijn. Uw buurman zou bijvoorbeeld een pedofiel kunnen zijn. Daar hoeft u nooit achter te komen zolang hij geen pedoseksueel wordt. De uitzending heeft mijn ogen doen openen. Er zijn waarschijnlijk heel veel mensen die zich seksueel aangetrokken voelen tot kinderen. Als uw kind pedofiel was, maar geen pedoseksueel, zou u dan minder van hem of haar gaan houden? Het is goed dat we met onze neuzen op de feiten worden geduwd door een programma als Jong. We hebben allemaal verschrikkelijk veel vooroordelen. Iemand die de behoefte heeft mensen te doden, maar niet toegeeft aan deze drang is geen moordenaar. Net zo min als een pedofiel geen pedoseksueel is. Ik kan alleen maar hopen dat de pedofielen in ons land boodschap hebben aan de twintigjarige pedofiel die zijn verhaal deed op tv, en dat zij net als hij, hun behoeftes weten te onderdrukken. Dat ze nadenken over de schade die het bij een kind aanricht. En dat ze deze last, die zij bij zich dragen, nooit tot uiting laten komen. Zolang zij geen pedoseksueel worden, zijn pedofielen net echte mensen. Als Jong deze uitwerking heeft ben ik van mening dat het goed is dat er zendtijd wordt besteed aan dergelijke onderwerpen. Misschien kan op deze manier een hoop voorkomen worden.
