In juni 2011 schreef ondergetekende op DeJaap een profiel van enkele van de early states die bepalend zouden worden tijdens de Republikeinse nominatiestrijd. Hoewel die profielen voor een deel alweer achterhaald zijn door de actualiteit, de New Hampshire Primaries stonden toen bijvoorbeeld nog gepland voor 14 februari, bieden ze nog altijd een relevant inzicht in de relevantie van, en het stemgedrag tijdens, de lokale voorverkiezingen. Met het oog op de primaries van vanavond daarom nogmaals een profiel van New Hampshire, The Granite State.
1968
Een week na de Iowa caucuses staat op 14 februari in New Hampshire de eerste echte primary van het verkiezingsjaar 2012 op de agenda. Net als Iowa ligt ook New Hampshire onder een nationaal vergrootglas vanwege de voorspellende kwaliteiten van die voorverkiezing. De laatste keer dat de uiteindelijke winnaar van de nominatie van zijn partij niet bij de eerste twee kandidaten eindigde in New Hampshire was in 1968. In dat jaar maakten de Democraten de meeste bizarre voorverkiezingen uit de geschiedenis door. Zittend president Lyndon B. Johnson, die president was geworden na de moord op John F. Kennedy, won New Hampshire maar besloot gedurende de primaries zich toch niet herkiesbaar te stellen. De broer van John F. Kennedy, Robert Kennedy, raakte in een heftige strijd verwikkeld met Eugene McCarthy om de Democratische nominatie maar werd op 16 maart 1968 zelf vermoord. Uiteindelijk ging de vice-president van Johnson, Hubert Humphrey, er met de Democratische nominatie vandoor maar verloor van Republikein Richard Nixon.
Dichter bij huis speelde New Hampshire een opmerkelijke rol in 2008. Voor de Republikeinen betekende de winst van John McCain in The Granite State eerherstel na zijn tegenvallende vierde plek in de Iowa caucuses. Barack Obama werd er tweede achter Hillary Clinton maar kwam wel als morele winnaar uit de strijd. Bijna niemand had verwacht dat Obama een kans zou maken op de winst in New Hampshire aangezien Hillary Clinton al jaren bijzonder populair was in die staat. Hij eindigde echter vlak achter Clinton en vierde die tweede plaats als een overwinning. Voor het eerst ontstond er bij het brede publiek het besef dat Obama wel eens kon winnen, dat zij haar eerste zwarte president zou kunnen kiezen, en het was tijdens de speech op het verkiezingsfeest van New Hampshire dat Obama voor het eerst die befaamde woorden “Yes We Can!” sprak.
Voorspelling
Dat New Hampshire een sterke voorspellende waarde heeft is niet heel verrassend. Volgens de Cook Partisan Voting Index zit de staat in New England met een score van D+2 bijna in het midden van het politieke spectrum. Met 23 hogescholen en universiteiten op een bevolking van 1,3 miljoen mensen, is de staat bovendien bijzonder hoog opgeleid. In 2008 had 35,4 procent van de bevolking in New Hampshire minimaal een college degree, ons equivalent van een HBO-diploma (Hogeschool InHolland uitgezonderd). Tegen een landelijk gemiddelde van 22 procent scoort New Hampshire daarin een derde plaats op de ranglijst van staten. Een hoog opgeleid en politiek divers profiel van kiezers zorgt ervoor dat de uitslagen van (voor)verkiezingen in New Hamsphire overwegend vrij gematigd zijn. Er is weinig ruimte voor de Sarah Palins van deze wereld, terwijl mensen als John McCain, toch een gematigde Republikein, er altijd goed gescoord hebben.
In 2012 zal New Hampshire echter behalve aan gematigde kandidaten ook ruimte bieden aan wat meer hard-line fiscal conservatives. Als het gaat om economisch beleid zit het motto van de staat – “Live Free or Die” – namelijk ingebakken in de harten van de bevolking. Dat motto stamt uit de tijd dat New Hampshire zich in 1776 als eerste onafhankelijk verklaarde van de Engelse overheersers en als eerste een eigen grondwet opstelde waarin fundamentele vrijheden werden vastgelegd. Tegenwoordig uit die zienswijze zich vooral in het feit dat New Hampshire geen particuliere inkomensbelasting en BTW kent. Belasting wordt gezien als een vorm van onvrijheid waardoor het begrotingstekort en de staatsschuld, zeker door Republikeinse New Hampshirites, als de basis voor onderdrukking door de federale overheid beschouwd worden.
Kandidaten
Voor de social conservatives die waarschijnlijk hoge ogen zullen gooien in Iowa is er dus weinig te halen in New Hampshire. Michelle Bachmann, Rick Santorum en eventueel Sarah Palin zullen de staat in grote mate links laten liggen en hun geld en aandacht steken in staten waar meer te halen is. De enige kandidaat die zowel in Iowa als in New Hampshire een redelijke kans lijkt te maken is Tim Pawlenty. Hij is genoeg sociaal conservatief voor Iowa zonder New Hampshire van zich te vervreemden. Daarnaast lijkt Mitt Romney, die er dicht achter John McCain tweede werd in 2008, de aangewezen favoriet voor die staat. Hij was gouverneur van buurstaat Massachusetts, bouwt zijn campagne op fiscal conservatism en is één van de meest gematigde kandidaten uit het veld. Ook Jon Huntsman, die al besloten heeft om Iowa links te laten liggen en zich vooral te richten op New Hampshire, en Herman Cain lijken een rol van betekenis te kunnen spelen in The Granite State. Een week na de Iowa caucuses zal New Hampshire het einde van de campagne betekenen voor die kandidaten die in beide staten tegenvallend hebben gepresteerd. 14 februari 2012 staat met een groot rood kruis in de agenda van alle presidential hopefuls die Amerika rijk is, en onder dat vergrootglas voelt New Hampshire zich op haar best.
Behalve de datum van de New Hampshire Primaries die nog verschoven is na de publicatie van dit artikel, besloot Sarah Palin zich niet verkiesbaar te stellen, trok Michele Bachmann zich terug uit de race na tegenvallend resultaat in Iowa en werd dankzij diezelfde staat New Hampshire ineens wil interessant voor Rick Santorum.
