Olcay Gulsen, sinds februari 2009 eigenaresse van het label Supertrash, heeft afgelopen zaterdag een geweldige show neergezet. Het zou dé show van de Fashion Week worden, het pareltje van de AIFW. Afgezien van het af en toe overdreven strakgetrokken haar van de modellen en afzichtelijke make-up, zag de show er inderdaad spectaculair uit en was de kleding zoals altijd heel draagbaar en toch modieus. Maar klopt het wel wat Olcay zélf allemaal uitkraamt?
Een fantastische show dus. Uiterst geschikte muziek. Een knallende afsluiting met vuurwerk. Beelden op de achtergrond van Marlene Dietrich, maar ook van de dynamische stad – zowel bij nacht als overdag. Dietrich, door Gulsen gezien als het ideaalbeeld van de onafhankelijke, sterke vrouw, is hierin de verpersoonlijking van wat Supertrash als label wil voorstaan. Zoals ze zelf zegt: “vrouwen die gaan voor waar ze van dromen”.
Roaring Twenties
Maar als Gulsen historisch commentaar begint te leveren, gaat het een beetje mis. “In de jaren ’20 beginnen we een beetje, net na de crisis, depressie hè, dus rokken zijn wat langer…”. Dream on, Olcay. Ooit gehoord van de term ‘Roaring Twenties’? Voor de bètakiezers onder ons: de woelige jaren twintig, waarin na de Eerste Wereldoorlog er een enorme opbloei in de economie plaatsvindt. Massaproductie ontstaat (denk aan de T-Ford). Er wordt fortuin gemaakt op Wall Street. Opkomst van jazz als belangrijkste muziekgenre. En niet te vergeten: de Flapper.
De Flapper is nou niet meteen het soort vrouw dat je te binnen schiet als je Gulsen hoort zwetsen over lange rokken. Menig visueel vermogen schetst bij deze woorden meteen een lekker burgerlijk geitewollensokken refovrouwtje, met een slecht gecombineerde spijkerrok tot de enkels, nauwelijks tot geen make-up en een ingezakt vogelnest op haar hoofd. Maar juist in de bewogen jaren ’20 vond er een enorme ontwikkeling plaats op het gebied van de vrouw. Het is de tijd waarin de aantrekkelijke, werkende vrouw aanzien verwierf. De tijd van de femme fatale.
Boblijn, Little Black Dress en accessoires
Korsetten waren niet langer in de mode, sterker nog: in deze periode heeft de vrouw zich voorgoed verlost van het korset. De welbekende boblijn raakte in. Vrijwel de eerste vrouw die zich van haar lange haar ontdeed was Coco Chanel in 1921. Zij was überhaupt toonaangevend op modegebied. Ze droeg vele opzichtige parelkettingen. Ook was zij degene die de Little Black Dress introduceerde als simpel maar toch sexy kledingstuk voor op een feestje. Niet langer rustte er een taboe op het dragen van een jurkje of rok boven de knie. Daarnaast werden de Flapper en haar accessoires onafscheidelijk: niet alleen veel (parel)kettingen, maar ook hoedjes, hippe schoenen, het sigarettenpijpje en lange sjaals werden bekende onder de vrouwen geliefde accessoires.
Pas in november 1929 startte de nog immer in het collectief geheugen gegrifte depressie met de Stock Market Crash. Of de Flapper toen ineens meterslange rokken ging dragen, is nog maar de vraag. Wellicht dat Olcay Gulsen zich als schoenmaker beter kan houden bij haar leest, het ontwerpen van draagbare, prima mode.
