Sjieke tassen-merk Gucci bestaat 90 jaar in 2011, maar om nou een dikgedrukt ‘90’ in de huid van je krokodillenleren schoudertassen en visitekaartmapjes te brandmerken, is wat al te makkelijk. Een wereldmerk als Gucci pakt het liever groter aan, al is ‘groot’ een relatief begrip: het Italiaanse modemerk heeft er voor gekozen om dé luxe-accessoire van het afgelopen decennium, het hippe damesautootje, van een Guccistempel te voorzien. Meer specifiek: in samenwerking met Fiat komt er een 500 by Gucci, exclusief online te bestellen want een dure handtas van een sjiek merk koop je tegenwoordig ook niet meer in de winkel. Iedereen kan namelijk dure franjes betalen tegenwoordig, je onderscheidt je pas als je overpriced hebbedingetjes nonchalant per iDEAL afrekent.
Toen Volkwagen in 1998 met de New Beetle een retrohype ontketende in de stilistisch nogal in een dip verkerende autowereld, was het hek van de dam en volgde een aantal merken snel met hun visie op hoe een (al dan niet bestaand) model uit hun geschiedenis er uit zou zien anno 21e eeuw: Chrysler met de PT Cruiser, BMW met de MINI en Fiat met ‘het rugzakje’, de 500. De retrokarretjes bleken een rage onder minnaressen, metroseksuele vertegenwoordigers die nog onderaan de verkoopladder stonden en startende makelaars. De laatste twee groepen moeten doorgaans ook met reclame van hun werkgever op die auto’s rondrijden, want de blije automobielen lenen zich vanwege hun aaibaarheid uitstekend als reclamezuiltjes.
Retrotestosteronbolides
Echte mannen en oprechte petrolheads kregen deze eeuw overigens ook genoeg te iDEAL’en, bijvoorbeeld in de vorm van een paar retro Amerikanen die zó goed zijn in Heel Hard Rechtdoor Rijden, dat ze dat ook nog willen doen als je zelf liever linksom of rechtsom stuurt, maar die ondertussen bij menig man de centimeters in de broek doen opstapelen. Alleen koopt niemand ze, want je moet een buitenechtelijke minnaar hebben die ‘m voor je betaalt. De weinige mannen die een dergelijke liefdesvoorkeur hanteren, zullen op hun beurt weer eerder voor een aaibaar Italiaantje kiezen dan een gespierde Yank. Waarmee de categorie retrotestosteronbolides eigenlijk totaal overbodig is – op het Europese continent althans, want in de VS zijn ze uiteraard mateloos populair.
Terug naar de bestickerde handtasjes op wielen. Sinds de SMART (een plastic kruisbestuiving tussen Mercedes en horlogemerk Swatch die nog het meest aan zoiets doet denken) de rijdende reclamebestickering in leven riep en de eerder genoemde snoezige retromodellen kleine auto’s als accessoire vervolgens helemaal bon ton maakten, zijn de crème-witte, softmint-blauwe of Mocha Latte (echte kleurcode voor de 500! Rijdt helaas niet op koffiemelk) straatbeeldbepalend geworden. Achter het stuur altijd dames met sjaaltjes en omdat-ik-het-waard-ben-kapsels van het type stewardess (met rijke oudere minnaar), intercedente bij Randstad (met rijke oudere minnaar) of dameskledingwinkeleigenaresse (zelf betaald, maar desalniettemin met rijke oudere minnaar). Enfin: de kleine dingen zijn hip, happening en vooral enorm modieus. Perfect voor een jubilerend modemerk om zich mee te associëren.
Glossy Pearl
Des te grappiger is het dat Gucci hun verjaardagseditie van de Fiat 500 in diep donkerglanzend zwart hebben uitgevoerd (een kleur die ‘gelukkig’ wel de naam ‘Glossy Pearl’ heeft meegekregen). Donkere soberheid siert en het staat het kleine koekblik nog goed ook. Gucci heeft dan ook een verleden(tje) met nota bene Amerikaanse auto’s, dus in dat opzicht was er geen geschubd slangenlederen extravaganza te verwachten. Ter compensatie is er aan de binnenkant van de auto wel overal waar je kunt bedenken een Gucci-logo gestikt, gestencild of gegraveerd en is er meteen een complete lijn met Fiat/Gucci rijhandschoenen, zonnebrillen, ‘kleine leren goederen’ (aldus het persbericht) en een horloge aan het verjaardagsgebakje op wielen gekoppeld – het moet tenslotte wel accessoirewaardig blijven allemaal.
Daarmee is de 500 by Gucci een verwensing op wielen. Waar retromodellen van de Beetle en de MINI vrouwen een beeld van stoere zelfstandigheid meegaven, zorgt de handtaseditie van een sowieso al te zachtrond handcrème-autootje als de Fiat 500 er voor dat de vers gekweekte eigenzinnigheid binnen de spanne van een decennium van machisma terug omslaat in Guccissima. Tot zover de automobiel als ontluikend symbool van eigenzinnigheid en individualisme bij vrouwen, de auto is terug in het domein van de man. Mannelijke autoliefhebbers kunnen nu hardop het predikaat ‘verwijfd’ plakken op kerels die zich nog in een 500 (of vergelijkbaar dameskarretje) durven vertonen en voor vrouwen zal de auto voor altijd niets meer dan een hip accessoire blijven – bij voorkeur cadeau gekregen van een rijke oudere minnaar. De wereld blijft zoals-ie was en veel meer dan een paar krokodillentranen zal niemand daar om laten. Vrouwen, noch hun rijke, oudere minnaars.
Bart Nijman vindt de Fiat 500, de New Beetle, maar vooral de MINI eigenlijk hele leuke autootjes, maar hij is nochtans geen startende vertegenwoordiger, makelaar of homoseksueel en zal er dus zelf nooit in gaan rijden.
