Column: modemeisje ontmoet rockgod

Wat Jezus is voor Christenen, dat zijn Queens of The Stone Age (QOTSA) voor rockfanaten. Josh Homme – ook wel bekend als Ginger Elvis en Baby Duck – staat al jaren aan het roer van deze uit de kluiten gewassen band. Normaal zet ik niemand op een voetstuk hoor, maar voor Homme en zijn posse ben ik bereid om een helse reis met Ryanair mee te maken. Ik ruilde Den Haag in voor Stockholm.

Waarom all the way tot Stockholm als ze ook al in Paradiso hebben gestaan? Wel, simpelweg omdat Ticketmaster ons geen kaartje gunde en na tien minuten volledig plat ging tijdens de voorverkoop. Maatje G. en ik dachten ‘what the hell: you only live once’ (dat zou Julian Casablancas gezegd hebben). Maar dat is niet de enige reden, het voelde in mijn tienerjaren alsof QOTSA ons redde van het beest dat ‘Nu Metal’ heet; een inspiratieloze periode waarin we werden doodgegooid met Linkin Park, P.O.D. en Limp Bizkit. Toen de rauwe, zweterige en opzwepende desert rock om het hoekje kwam kijken omarmde ik dat met beide armen. Zo’n heldendaad vergeet je natuurlijk niet.

Op vrijdag 6 mei lieten de heren van QOTSA horen waar hun roots liggen. Ze speelden nummers van hun ‘Remastered Queens of The Stone Age’ album. Denk aan ‘If only’ en ‘Regular John’. Het publiek amuseerde zich maar die Zweedse fans zongen niet helemaal uit volle borst mee. Misschien kenden ze de nummers niet goed? Daarna stapten ze over naar hits als ‘Little Sister’ en ‘Go with the Flow’. Het publiek explodeerde toen wel, de ietwat gewelddadige fans sprongen zelfs tegen onze ruggen op. (Lees: een aantal meisjes werd aangerand) Eindelijk wat beweging, Homme leek een bevestiging te zien in die reactie. Ze speelden de rest van de avond alleen maar bekende nummers, precies wat het publiek besteld had.

Rood gedimd licht, een kleine zaal met heel veel mensen op een kluitje en zwetende muzikanten. (Gelukkig stonden we helemaal vooraan om ervan te genieten). Tussendoor maakt Homme wel eens een grapje of een deed hij een welgemeende (?) uitspraak als: ‘We love to be in Stockholm. How ya doing guys?’. Toch kon je zien dat ze moe waren, ze hadden er al wat shows op zitten en de dag erna zouden ze spelen in Noorwegen. Hoewel de muziek steengoed was.. voelde het alsof men speelde op cruise control, zonder er echt bij na te denken of echt wat meer aandacht te besteden aan de fans. Na afloop gooiden ze quasi-nonchalant hun plectrums de zaal in en liepen ze gutsend van het zweet de zaal uit. De climax van de muziek eindigde in een automatic stop.

Ik had er zelf niet op gerekend, maar de manager van QOTSA deelde roze armbandjes uit. Toen ik schreeuwde dat we ‘all the way from Holland’ kwamen, gaf hij me meteen een bandje. G. niet (heeft helaas voor hem geen boezem). Met een aantal hysterische Zweedse meisjes werd ik naar een ruimte geleid die diende als kleedruimte annex chillplek voor de band. Ik zag een kast vol met pakken hangen van Troy van Leeuwen (gitarist), Joey Castillo lag lekker te relaxen op een bank. Josh Homme stond te praten met een Zweeds model en Mikey Shoes en Dean Fertita (bassist en toetsenist) stonden een verplichte babbel te doen met die hysterische roze-bandjes-meisjes. Ikzelf dook de koelbox in en dronk mezelf wat moed in want ik was me totaal bewust van iedere beweging. Sowieso voelt het onnatuurlijk: in dezelfde kamer zijn als je GROTE VOORBEELDEN.

Uiteindelijk raakte ik aan de praat met een Zweedse (aantrekkelijke) man die me min of meer verplichte om contact te leggen met Homme. Van binnen voelde ik me als een verliefde tiener. De Zweed bracht me bij een andere bezoeker van het feestje: frontman van The Hives. Op hem oefende ik het uit. We spraken over het feit dat ie druk bezig is met het schrijven van een nieuw album. Ook over de kledingstijl van The Hives en de kopietjes die eruit voortkwamen. Zijn antwoord: ‘Daarom dragen we nu ook in het normale leven een pak.’Het enige waar Pelle na dit gesprek nog aandacht voor had, is zijn vriendin, hij daggerde zijn tong in haar keel. Smakelijk uitzicht hoor.

Hierna dook ik met volle kracht op Homme, niet te gewillig want dat is niet ‘cool’. Hij maakte eigenlijk aanstalten om te vertrekken (lees: de tourbus stond al klaar om te vertrekken). Ik sprak hem nog over het concert, waar ik uiteraard niets dan goeds over te vertellen had. Hij bleek oprecht aardig en warm. Wel jammer dat hij bijna op zijn knieën moest zitten om tot mijn niveau te komen. (Ik draag geen hakken naar een concert, duh). Hij dronk nog een wodkaatje, deed nog een dansje en we gingen samen op de foto. Daarna vond ik het wel genoeg. Bang om me te ontpoppen tot fangirl 3000, zoals de andere meisjes in de zaal (zij durfden hem niet te benaderen). Tevreden liep ik weg: tenminste, tevreden voor nu. Eigenlijk wilde ik gewoon alles weten over zijn gitaartechnieken, zijn allianties en toekomstperspectieven. Maar wie weet, als ik meer ervaring heb in het trotseren van grote rockers, dat ik dan een diepte-interview kan houden met Baby Duck en co. Ik heb nog genoeg tijd om te oefenen.