Pecha Kucha (Japans voor ‘prietpraat’) is een wereldwijd evenement waar jonge ontwerpers en andere creatieven hun ideeën in korte presentaties over het publiek uitgieten. Elke presentatie bestaat uit 20 slides en voor iedere slide heeft de spreker 20 seconden om zijn verhaal doen. Dit staat bekend als het 20×20-principe, de originele (Japanse) bedenkers van dit concept zijn namelijk van mening dat een goed idee helemaal niet zoveel tijd nodig heeft om verteld te worden. En terecht!
Op woensdag 1 juni vond alweer de 8e editie van Pecha Kucha plaats in Den Haag. In de lijn van het ‘keep it short and simple’ idee, zal ik twee verschillende (mode)concepten beknopt toelichten.
Frisse Types – vuistneuken is niet voor de poes
Wie? Thomas Klaui. Afgestudeerd masterstudent Type and Media. Focust zich o.a. op letterontwerp en smeuiige illustraties.
Noemenswaardig want? Het kan! Geef een aap een ring en het is geen lelijk ding meer. Zo maakte hij van een aftandse caravan een hippe ijscowagen. En beschildert hij een koelkastlichtbak op een vrij onconventionele manier, in het zwart met illustraties en hier en daar kreten als: ‘Vuistneuken is niet voor de poes’.
Doet-ie-nog-meer? Muurschilderingen maken met Los Bastardos, een groepje kunstenaars. Alle verlaten plekken in Den Haag krijgen een likje verf, een airbrushje of een facelift met behulp van tape. Zoals deze walvis (zie ook het hilarische filmpje op Youtube) en kat.
Hoe zit het met zijn modegevoel? Het typische Frisse Types handschrift keert terug op textiel, Thomas maakt leuke shirts voor mannen & vrouwen en omdat ze in beperkte oplage beschikbaar zijn, loopt niet heel Nederland met jouw Frisse Types-shirt. Niet voor tere zieltjes weggelegd (uit elkaar gerukte walvissen enzo).
Dorith Sjardijn – fusie van mode & technologie
Wie? Dorith Sjardijn. Freelance curator, modeontwerper en docent.
Noemenswaardig want? Ze doet aan textielexperimenten. Denk je nu: Iedere ontwerper experimenteert toch met textiel? Welke stof past bij welke techniek past en meer van dat soort afwegingen? Niet helemaal: Doriths’ interpretatie van experimenteren is vooral het combineren van stof met licht. Denk aan een gebedskleed met lichtgevende delen. Dit staat ook wel bekend als het 8-bits kleedje; een ontwerp waarin garens van mohair en wol fuseren met lichtkabeltjes.
Hoe werkt het precies? Deze manier van werken is sinds kort mogelijk door de Lily-Pad techniek zodat het naaien van elektronica in textiel een stuk gemakkelijker gaat. In het filmpje spreekt Dorith met Marith Colemann over deze techniek en de door hen gecureerde expositie ‘Pretty Smart Textiles’. In de expositie werken ontwerpers samen met computerprogrammeurs om de kleding te voorzien van ‘touch-elementen’, licht, video en geluid. De kleding is niet draagbaar – al heeft Lady Gaga laten zien dat zij er wel mee wegkomt – maar laat ons duidelijk zien dat we qua technologie op het gebied van mode met stappen vooruit gaan. Hoe zal draagbare kleding over twintig jaar vormgegeven worden?
Meer informatie over de stoffentovenaars? De expositie heeft een eigen website Pretty Smart Textiles
