Mijn werk als model is een zegen en een vloek. Een beroep waarin dromen uitkomen maar nachtmerries net zo snel werkelijkheid worden. Als model word je elke keer weer opnieuw gekeurd. Eigenlijk als een soort koe op een veemarkt maar dan zonder een genummerd label in je oorlel.
Ik ben product Mayra: 1,76 lang, groene ogen, bruin krullend haar op schouderlengte, borstomvang 105 centimeter, tailleomvang 86 centimeter, heupomvang 130 centimeter, kledingmaat 48, schoenmaat 40, geen tatoeages, twee gaatjes in ieder oor, commerciële lach. Wie biedt?
Dealen met afwijzing blijft een opgave. Vorige week werd ik onverwacht gedumpt door een klant. Te dik. Terwijl ze me in april nog vertelden hoe blij ze met me waren. Het gevoel niet goed genoeg te zijn, doet mij wel eens wanhopen. Tegelijkertijd vraag ik me af: Is dat modeleigen of gewoon vrouweigen? Mensen zijn vaak teleurgesteld als ze horen dat ik soms worstel met mijn gewicht. Als plussize model behoor ik simpelweg gelukkig te zijn met mijn looks? Klagen en jammeren, hoe durf ik! Ik heb een voorbeeldfunctie.
De maat nemen
Stiekem is er tussen plussize modellen en straight size modellen niet zo veel verschil als het gaat om het voldoen aan bepaalde eisen. Elke keer dat ik gebeld word voor een nieuwe opdracht krijg ik de vraag: Zijn je maten nog hetzelfde? Ter behoud van het goede humeur van je agent dien je hierop ‘Ja’ te antwoorden.
In de huidige markt ben ik met mijn maat 48 niet heel populair. Wil ik meer werken, dan moet ik slinken. Vroeger werkte ik volop, nu boeken veel klanten liever een maat 40/42. En als een model te slank oogt, maken ze haar gewoon wat dikker in Photoshop. Of ze trekken haar een fatsuit aan. Dat mijn eigen fatsuit niet afritsbaar is, zorgt nog wel eens voor hilarische situaties tijdens shoots. Een bruidsmodeklant boekte mij ooit ‘op mijn leuke koppie’. Een lief compliment maar ja de bruidsjurk die op mij dijen bleef hangen, was toch wat problematisch. Uiteindelijk werd ik door drie mensen in de jurk gehesen en zo strak ingesnoerd dat ik naar lucht hapte. Onlangs stond ik met een aan de achterkant opengeknipt shirt op de Drunense duinen naar een camera te lachen. Het passerende publiek was acuut geboeid door mijn grootse peepshow.
Extreme afvalmethoden
Ik moet regelmatig afvallen voor een klus. Het meest extreme was vijf kilo afvallen in tien dagen. Daar stond ik dan in Londen met hotemetoten van het reclamebureau naar een weegschaal te staren. ‘This is not good’, mompelde de productieleider. Even later nam hij me apart en vroeg hij op zeer ongemakkelijke wijze of ik misschien langs zou willen gaan bij een vrouw die celebrities hielp met afvallen. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Een half uur later lag ik bij de betreffende dame op tafel met een tube in mijn behind.
De situatie was bizar. Ik was eerste keus maar net iets te zwaar, het tweede keus model was net iets te dun. Ik leefde anderhalve week op een regime van bijna niets terwijl het andere model zich dagenlang volvrat. Ik banjerde zes uur per dag door Londen en at alleen sla, groente, fruit, een beetje kip. Als ik het gevoel kreeg dat ik flauw zou vallen, peuzelde ik op een crackertje.
Het allesbepalende weegschaalmoment was pas op de dag dat de commercial gefilmd zou worden. Tot mijn grote vreugde was ik precies genoeg afgevallen en was mijn eerste commercial een feit. Wel mèt stand-in voor mijn handen en voeten overigens. Die werden, in tegenstelling tot mijn geslonken lijf, dan weer niet geschikt bevonden.
Mayra de Wilde is succesvol plussize model en freelance journalist voor titels als Grazia en Viva. Op Mode.DeJaap verhaalt ze elke twee weken over haar leven als model.
