Ondanks veel kritiek, domineert ‘size zero’ al jaren lang ons schoonheidsideaal. Het is algemeen bekend dat ontwerpers hun kledingstukken het liefst in maatje 32 produceren omdat de kleding dan beter tot zijn recht komt. Modellenbureau’s stellen vervolgens extreem hoge eisen aan de modellen, anders passen ze niet in de kleding en worden ze simpelweg niet geboekt. Zolang modellenbureau’s strenge eisen blijven stellen en ontwerpers dunne, vormloze modellen preferen blijft deze visuele cirkel in stand. Natuurlijk geeft dit een vertekend, onrealistisch beeld. Een beeld waar de gemiddelde vrouw zich onmogelijk mee kan identificeren, maar dit is wel het ideaalbeeld dat de media ons voor blijft schotelen.
De verschuiving:
Toch begint er langzaam maar zeker een verschuiving plaats te vinden. De ophef in de media begon in 2006 tijdens de fashionweek in Urugay. De wereld was geschokt toen één van de graatmagere modellen, Luisel Ramos, flauw viel midden op de catwalk. Niet veel later overleed ze aan een hartstilstand in de kleedkamer. De vader van Luisel deed aangiften tegen het modellenbureau. Later bleek dat Luisel al maanden op een streng dieet was gezet. De harde realiteit van het schoonheidsideaal had eindelijk de media bereikt. Een aantal maanden later overleed het volgende topmdel, Ana Carolina Reston. Ana’s moeder deed een oproep op de Braziliaanse telivisie. Ze richtte zich tot de ouders van andere opkomende modellen en drukte hen op het hart hun kind in de gaten te houden.
Ana Carolina Reston
Status van het ideaalbeeld
De voorschriften tijdens catwalkshows zijn vrij snel aangepast, maar de schandalen bleven zich gewoon opstapelen. Modellen met extreem ondergewicht mochten geen shows meer lopen. Echter bleken de voorschriften niet waterdicht te zijn, de modellen zouden muntjes in hun ondergoed verstoppen om zo het streefgewicht te bereiken. Hoe meer schandalen, hoe meer kritiek vanuit de samenleving, maar ook vanuit de media. De vraag is dus eigenlijk: Hoeveel kritiek kan een schoonheidsideaal aan voordat deze zijn status als ideaalbeeld verliest? Dat punt lijkt nu enigszins bereikt te zijn.
Plus size VS size zero
Toonaangevende fashionmagazines en modemerken lijken eindelijk door te hebben dat de samenleving klaar is met al die extreem dunne modellen. Wij hoeven geen gephotoshopte tailles en vormloze mannen lichamen meer! Nadat de negatieve signalen van buiten af door de modewereld werden opgepikt ontstond er al snel een nieuwe trend. Het ene magazine na het andere magazine voelde zich verplicht het schoonheidsideaal te ontkrachten door met een special edition ‘size issue’ nummer te komen. Hier is natuurlijk wat voor te zeggen. Het is goed dat de magazines zich verantwoordelijk voelen het beeld recht te zetten, maar waarom is er geen één magazine dat een model met maat 38 gebruikt zonder er een ‘ding’ van te maken? Dit maakt het contrast tussen de ‘size zero’ modellen en ‘plus size’ modellen alleen maar groter.
Plussize-shoot voor V Magazine
Subtiele verandering
Liever was ik op een dag wakker geworden om mij te realiseren dat het schoonheidsideaal een subtiele, onopvallende verandering had doorgemaakt. Om vervolgens te beseffen dat alle modellen nog steeds onweerstaanbaar mooi en lang zijn, maar dat zij er wel gezond en vrouwelijk uitzien. Voor bureau’s en ontwerpers is het natuurlijk erg moeilijk om te bepalen welk meisje van nature een dun postuur heeft en welk meisje zich zelf voor de gek houdt. Het zou een goed begin zijn om de maatstaven voor modellenmaten in zijn geheel wat minder strict te nemen, dan is de druk om als model maatje 32 te hebben al een stuk minder groot.
Wie wordt de bepalende factor:
Of dit ooit echt zal gebeuren blijft natuurlijk de vraag, maar wat misschien nog wel een interessantere vraag is: Wie gaat er dan uiteindelijk de geschiedenisboeken in als de bepalende factor? Als het ‘size zero’ debat ooit echt tot een einde komt, waar ontstaat dan de knik in de cirkel? Zullen ontwerpers ooit hun kledingmaten aanpassen? Gaan modellenbureau’s minder strenge eisen stellen of zal het uiteindelijk toch de media zijn, die kiest voor een ander ideaalbeeld…
Fotomodel Crystal renn leed jaren aan een eetstoornis. Ze overwon haar ziekte en schreef het boek ‘hungry’. Tegenwoordig werkt Crystal als plus size model.
