Wat is de film voor de echte Homo velocite maniacalis? Eigenlijk kan dat maar één film zijn. C’était un Rendezvous van Claude Lelouche uit 1976. U vindt uzelf wel zo’n homo, maar u denkt nu ‘C’était watte?’. Dan wordt het vandaag uw dag. En wat voor dag. De dag dat uw leven werd verdeeld in de suffe, saaie periode vóór de ontmoeting en de verrijkte, opwindende periode ná de ontmoeting. Vroeg wakkere Parijzenaars waagden ongevraagd hun leven en duiven gingen plat voor Rendezvous. Wat het een cinéma vérité pur sang maakt. En dan dat geluid. Zet het volume op tien.
Ferrari 275GTB
De korte film over hoe snel je door Parijs kunt rijden als je ballen hebt, zou aanvankelijk verboden zijn geweest. Volgens de legende werd LeLouche zelfs gearresteerd, want ongeregisseerd en onbeveiligd zonder ruimte tussen het gaspedaal en de vloer door Parijs scheuren was onverantwoordelijk. Wat Lelouche later (duh) eigenlijk ook wel vond. Het zal de echte Homo velocite maniacalis ruk zijn. Dat de rit in werkelijkheid niet door F1 coureur Jacques Laffite in een Ferrari 275 GTB werd gereden, maar door Lelouche zelf in een bumpercamera Mercedes 450SEL 6.9, interesseert de maniacalis dan weer wel. Het neemt iets van de glans en het realisme weg als de hemelse decibels uit een goddelijke Ferrari nogal louche achteraf gemonteerd werden.
Maar verder blijft het mijlen kwijlen. De echte Homo velocite maniacalis blieft alleen de soundtrack van viertakt instrumenten. En krijgt een orkest van twaalf. Sterke dialogen worden geschreven door bovenliggende nokkenassen. Hij krijgt er twee. Ook erg belangrijk, de lekkere wijven zijn voor na de film. Waar -zij het prettig getimed, subtiel en bescheiden- Lelouche zich toch een beetje tegen bezondigd aan het eind. Genoeg geluld Mans, kom op met je film.
C’était un Rendezvous
Het moge duidelijk zijn. Na Rendezvous komt er een hele tijd niets. En dan? Bullit? The Italian Job I of II? Ronin? Of wordt het meer cult met Vanishing Point of The Last Run? Zelf ga ik voor Bullit op twee. Vooral vanwege de soundtrack. Ondanks het hinderlijke orkestgeluid hier en daar.
Op drie zet ik Vanishing Point. Het lekkere wijf hierin wacht weliswaar niet tot na de film, maar rijdt wél bloot op mijn eerste motorfiets.
Mans in orgaandonortijd op z’n aangeklede CB350 Twin
