Sommigen dromen ervan om weer zestien te zijn. Geen idee waarom, maar dat schijnt zo. Dromen van er zestien hebben, is veel begrijpelijker. Daar gaat het sweet sixteen eigenlijk ook over. De prettig strakke betekenis is er pas later bijgekomen. Sweet sixteen slaat op de perfecte balans van een zestiencilinder in V-vorm. Twee rijen van acht waarin de zuigerimpulsen de krukas een vibratieloze zijdezachte draaiing kunnen geven. De Amerikaan Howard Marmon wist dat, en begon in 1927 aan een V16 voor in zijn auto’s. Een van zijn ex-werknemers ging echter bij Cadillac werken en tekende daar de 452 series V16. Cadillac bracht hiermee in 1930 de eerste auto met een V16 op de markt. Zo begon het swéét sixteen verhaal. Er zijn er namelijk ook met zestien die alles behalve sweet zijn. Om het maar weer in het Engels te zeggen, die zijn wicked. Een is er zelfs ronduit mean. Wat overigens wel een groot genot kan zijn.
Sweet
1931 Marmon Sixteen met aluminium koetswerk van LeBaron (foto’s: conceptcarz)
Gewicht: 2177 kilo. Motor: aluminium 8030 cc OHV V16. Vermogen: 200 pk bij 3400 tpm. Topsnelheid: 100 mph+, gecertificeerd op het Indianapolis 500 circuit
1930 Cadillac 452A met stalen Fleetwood koetswerk (foto’s: conceptcarz)
Gewicht: 3000 kilo. Motor: nikkel-gietijzeren 7404 cc OHV V16. Vermogen: 175 pk bij 3400 tpm. Topsnelheid: 144 km/u
Cadillac V16
Wicked
1936 Auto Union type C (foto: conceptcarz)
Gewicht: 749 kilo. Motor: Roots supercharged aluminium 6010 cc SOHC V16. Vermogen: tot 520 pk bij 5000 tpm. Topsnelheid: tot 340 km/u
Mean
1966 Lotus 43/BRM H16
Gewicht: 562 kilo. Motor: aluminium 2999 cc H16, bestaande uit twee samengebouwde platte (boxer) DOHC achtcilinder blokken met twee kleppen per cilinder (foto toont een vierklepsblok). Vermogen: praktisch, tot ±400 pk bij ongeveer 10.000 tpm. Topsnelheid: exacte gegevens onbekend, maar het klinkt als minstens 500 km/u
Hier opengewerkt te zien
De BRM H16 is dus de gemeenste in dit verhaal. Opwindend, maar helaas een loeder. Vooral voor de monteurs. Dat komt vanwege het ‘H’ gedoe. In tegenstelling tot V’s doen H’s eigenlijk altijd moeilijk. Wel zingen ze heerlijk woest, tot groot vermaak van het publiek. Zij die aan een BRM H16 sleutelden of er mee reden waren er minder blij mee, want ze zong de race vaak niet uit. Winnen deed het kreng al helemaal niet. Nou, op één keer na dan. Voor Jim Clark was ze achterin een Lotus 43 in 1966 wél sweet sixteen toen hij met haar gegil de Amerikaanse Grand Prix op Watkins Glen International won.
