Wat ik … – ik denk nu heel hard na over een metafoor die uitdrukt hoe verschrikkelijk ik dit vind, maar niets is toereikend – echt heel erg vind, is in de auto achter een Opel Agila zitten. Ik heb al eerder overwogen om daar iets over te zeggen, maar ik heb het nooit gedaan omdat het gewoon niet in woorden valt uit te drukken hoe godsgruwelijk irritant Opel Agila’s zijn. Er zit altijd, ALTIJD, een bejaarde in. En die rijdt dan vijftig op 80-wegen, dertig op 50-wegen en in woonwijken wordt ‘ie ingehaald door kindjes die nog met zijwieltjes fietsen. Je ziet ze altijd op een eenbaansweg waar je niet in kan/mag halen. En dan is het zonder uitzondering zo dat ik verschrikkelijke haast heb. Je kunt er donder op zeggen dat als ik een vliegtuig moet halen en te laat van huis ben vertrokken, de hele A4 lang naar Schiphol omringd word door Opel Agila’s die zestig rijden.
Daarbij zijn ze ook nog eens lelijk. Holymoly wat zijn die krengen niet om aan te zien. Hoe krijg je het verzonnen. De Opel Agila is de nageboorte van de Fiat Panda. Zo. Ik zeg het maar gewoon. In werkelijkheid zie ik weinig verschil tussen een Opel Agila en een Fiat Panda, maar het gaat om het principe en vreemd genoeg heb ik tot nu toe minder last gehad van Fiat Panda’s dan Opel Agila’s. Terwijl je zou denken dat het lood om oud ijzer is, maar niet dus.
Grmblgrffhhgghhh
Laatst reed ik weer achter zo’n gedrocht hoor. Ik dacht slim te zijn, en hem via een andere weg in te halen, maar die bleek afgesloten. Grmblgrffhhgghhh. Zat ik er alsnog achter. Gelukkig kon ik na drie kilometer (dus een half uur later) bij een kruispunt de afslag nemen. De Opel Agila had eerder groen licht en ik zag hem weg rijden. Met een hele sliert trage volgelingen. Niemand stak zijn middelvinger op, niemand ging bumperkleven, niemand toeterde. Iedereen liet het maar gelaten over zich heen komen. Tegen een Opel Agila is geen kruid gewassen.
