Met oprechte achteloosheid las mijn collega een nieuwsbericht voor. ‘Johnny Heitinga misschien voor langere tijd uit de roulatie.’ We haalden allebei onze schouders op. Heitinga is de betrouwbaarste verdediger in de onbetrouwbare defensie van het Nederlands elftal. Maar zijn eventuele afwezigheid op het WK in Zuid-Afrika verontrustte en interesseerde ons niet. In Nederland werd er, op de sportmedia na, ook nauwelijks aandacht besteed aan de blessure van Johnny. Waarom niet?
Toen David Beckham in maart geblesseerd raakte in de onbeduidende wedstrijd tegen Chievo Verona was het direct duidelijk. Hij zou het WK missen en daar was heel Engeland doodziek van. Beckham was niet eens basisspeler onder bondscoach Fabio Capello, maar de tabloids schreeuwden dat Becks dan maar als soort mascotte mee moest naar het WK. Beckham als geluksamulet, daar kon het publiek zich ook wel in vinden. Wayne Bridge wilde niet meer voor Engeland uitkomen zolang John Terry, die een affaire had met zijn vriendin, ook bij de selectie zat. Bridge is nu alleen bij de fans van City nog populair. Omdat hij niet mee wil naar het WK wordt hij in de rest van Engeland gezien als landsverrader. In Nederland kennen we dat woord niet eens.
Zelfmoord
In Italië is er al jaren een felle discussie over de verjonging van de nationale voetbalploeg en of bondscoach Marcello Lippi, ondanks de winst op het WK in 2006, al dan niet gefaald heeft. In Brazilië plegen ze massaal zelfmoord als er een WK-finale wordt verloren en zelfs in België maakten ze zich dagelijks druk om de duobaan van bondscoach Advocaat. Uiteindelijk terecht, maar daar gaat het niet om. Je kan het allemaal gestoord noemen, die massale, onvoorwaardelijke en soms fundamentalistische betrokkenheid bij de nationale voetbalploeg. Maar is dat niet wat wij hier juist missen, een beetje meer beleving bij spelers en supporters?
De meeste voetballiefhebbers die ik ken, hebben helemaal niets met het Nederlands elftal. ‘Oranje’ bestaat komende zomer opnieuw niet uit volksvertegenwoordigers, maar uit profvoetballers. Niemand kan zich nog identificeren met een speler van het Nederlands elftal. De wisselwerking tussen spelers en publiek is er simpelweg niet en de spelers zelf missen ook de betrokkenheid. Duitsers, Argentijnen en Serviërs weten dat hun landgenoten deze zomer op hun rekenen en gaan alles geven. En als alles niet genoeg is dan geven ze nog wat extra.
Dweil
Onze spelers hebben die over mijn lijk-mentaliteit niet en dat straalt af op de supporters. De Oranje-aanhang is op haar beurt meer bezig met verkleedpartijtjes en dweilorkestjes dan dat ze hun land naar de overwinning helpen. Debielen, waar je de oorlog niet mee gaat winnen, laat staan een wedstrijd. Uit onderzoek bleek dat Nederlanders in 2008 er gemiddeld 30 euro voor over hadden om Nederland Europees Kampioen te zien worden. In een minder welvarend land als Kroatië kun je daar twee nullen achterzetten en staan ze ook nog hun nier af. Misschien verdienen ‘wij’ de wereldtitel ook wel helemaal niet.
Elk groot voetballand móet van haar inwoners over zo’n drie maanden wereldkampioen worden. In Nederland hoeft dat niet. De KNVB heeft zelfs het bereiken van de halve finale als officiële doelstelling bepaald. Los van het feit of het Nederlands elftal wel genoeg kwaliteiten heeft om überhaupt het WK te winnen, is dat een vreemd signaal richting bondscoach, selectie én supporters. Zeg dan niets. De blessure van Johnny blijkt overigens wel mee te vallen. Hoor ik daar iemand opgelucht ademhalen?
CC foto: Alexander Hüsing
