Ik zou het toch moeten weten. Ik ben directeur van de Partij van de Arbeid en om de zoveel tijd praten we binnen het bestuur met elkaar over de maildruk. Hoeveel mailtjes krijgt een gewoon lid van de Partij van de Arbeid en is dat niet veel te veel? De ene groep medewerkers zegt dat het bij de moderne tijd hoort en dat het ook helemaal niet erg is dat je veel mailtjes krijgt, je hoeft ze niet te lezen, je kunt je af melden en je kunt ze meteen deleten. De andere groep medewerkers zegt dat het bloedirritant is om elke dag een mail te krijgen van de PvdA en dat het averechts werkt. Leden lezen zo geen enkel mailtje meer, ook niet die mails ze wel zouden moeten lezen.
Ik weet het niet. Zoals vaker neem ik mezelf maar als uitgangspunt. Ik heb me lang geleden, ergens voor 2008, aangemeld bij een Obama campagne kantoor in Virginia. Sinds die tijd krijg ik mails voor canvasacties in Arlington en uitnodigingen om Joe Hupseflups te ontmoeten (een lokale held van de Democraten die gekozen is in de schoolboard van North Arlington). Maar ook krijg ik veel mails van Barack himself. ‘Friend’ is de aanhef steevast. Ze moeten de mailgroepen hebben ingedeeld in ‘friends’, ‘buddies’, ‘fans’ en ‘hi’, want soms varieert de aanhef, afhankelijk van de afzender.
De eerste keer vond ik het bijzonder. Het was toch net of ik een direct lijntje had met de grote man. Ik wilde hem meteen antwoorden: “bedankt lieve Barack voor je lieve mailtje, ik kom graag een keer langs op de koffie om te praten over de wereldproblemen en over hoe deze opgelost moeten worden”. Na het vijftiende mailtje in twee weken tijd las ik ze minder vaak. David Axelrod, Michelle Obama, David Plouffe, iemand die ik niet kende en nog iemand die ik niet kende, stuurden me allemaal mailtjes. Soms verontwaardigd: of ik wel gezien had wat de Republikeinen hadden gedaan en of ik ook zo boos was en of ik daarom net als vele anderen 3 dollar wilde sturen? Soms om uit te nodigen bij een speech, waar ik dan voordat Obama de speech zou houden even met hem mocht praten. Ook daarvoor moest ik wel drie dollar overmaken. Maar dat kan ik dus niet. Ik heb wel eens geprobeerd geld over te maken, maar ergens halverwege het proces moet je je Amerikaanse sofinummer vermelden, en dus kwam ik niet verder. Van buitenlanders mogen ze geen giften aannemen.
Voor de PvdA gaan we allemaal niet zover. We sturen degelijke, inhoudelijk verantwoorde mails met uitnodigingen voor bijeenkomsten, om mee te denken met Diederik of met het laatste nieuws van onze frontsoldaten in de Tweede Kamer. Daar durven we echt niet een verzoek aan toe te voegen om 3 euro over te maken. Daarnaast sturen de afdeling Amsterdam-Noord, Amsterdam zelf, het gewest Noord Holland en de verschillende landelijke groepen en netwerken die de PvdA rijk is, ook nog mails. Ik beken eerlijk dat ik ze niet allemaal lees.
Veel mailtjes delete ik dus. Ondertussen ook die van Barack en Michelle en hun naaste vrienden en medewerkers. Maar vandaag kreeg ik toch weer een vreugdevol hartesprongetje: in mijn mailbox zat een bericht van Sarah Jessica Parker. Zo maar, een uitnodiging om bij haar te komen eten in New York, met Barack en Michelle. Want dat vond ze gezellig, dat ik er bij was samen met Barack en Michelle. Ik moest wel weer eerst die drie dollar overmaken, maar dan had ik toch wel een grote kans om er bij te kunnen zijn. Maar ja, m’n Amerikaanse sofinummer heb ik nog steeds niet, dus dat feest gaat niet door. Toch heb ik de mail twee keer gelezen, want hij kwam wel direct van Sarah.
Niesco Dubbelboer is voormalig Tweede Kamerlid voor de PvdA en organiseert in het najaar een reis naar de presidentsverkiezing in de Verenigde Staten.
