“Blessure Mathijssen valt in het niet bij gruwelen Auschwitz”, aldus Captain Obvious, redacteur bij Trouw. Hoewel de kop voor veel verontwaardiging zorgde, is er geen woord aan gelogen en geeft hij exact weer wat er van het Nederlands elftal verwacht werd; even “Oeh ah, wat erg” roepen, nederig beseffen dat ze overbetaalde mazzelaars in een frivool beroep zijn en vervolgens keihard Europees Kampioen worden potverdomme!
Ironie
Wat dat betreft stelden ‘onze jongens’ niet teleur. Ze waren allemaal diep onder de indruk en buitelden over elkaar heen om te vertellen hoe onvergetelijk de ervaring wel niet was, om hem vervolgens van zich af te zetten en keihard te gaan trainen voor het spelletje waarmee zij hun miljoenen verdienen. En terecht! Hadden de voetballers hun schouders opgehaald, of grapjes gemaakt over de ironie van een groep fitte jonge mannen die Auschwitz bezoekt alvorens zich in een fysiek gevecht te storten tot alleen het sterkste volk overblijft, dan had Nederland zich grote zorgen gemaakt over de normen en waarden van die verwende kudtfoeballers. Hadden de spelers zich het lot van zes miljoen vermoorde Joden echter zodanig aangetrokken dat ze uit pure piëteit geen bal meer zouden raken de komende drieënhalve week, dan waren de rapen pas echt gaar geweest. Want zo’n Holocaust is best erg, maar toch huilen er bij een verloren wedstrijd tegen Duitsland meer volwassen mannen dan op vier mei.
Nu is het heel makkelijk om alles kapot te relativeren en voetbal weg te zetten als een achterlijk en onbeduidend spelletje dat bovendien verziekt is door corruptie en hooliganisme, maar waarom zouden we dat willen doen? Hoe vaak vliegen wildvreemde mannen elkaar in de armen en slaan de straten wit uit van zilte vreugdetranen, behalve als Oranje scoort? Nederland zit klemvast in een strijd tussen de jongeren en de babyboomers, de ‘hardwerkende Nederlander’ en de veelkleurige zwakkelingen die teren op ‘onze belastingcenten’, de eurofielen en de Calimero’s, de bankenbroeders en de Occupiers, tussen zij en wij. Althans, dat horen we elke dag weer, van media en politici die garen spinnen bij onze onzekerheden. Het is lekker om die angsten los te laten en, in een waas van bier en zweet, je voor even over te kunnen geven aan pure hoop.
Depressieve stuip
Ons bij vlagen totaal afwezige gevoel voor perspectief is juist een extreem efficiënt overlevingsmechanisme. Dat we ons druk en vrolijk maken om de kleine dingen voorkomt dat we in een collectief depressieve stuip blijven, schuimbekkend, huilend en kotsend van woede over zoveel lelijkheid, onrecht en onbeschaamde domheid. Natuurlijk lost een voetbaltoernooi zulke wereldproblemen niet op, maar laten we vooral niet spugen op emoties als hoop en vreugde. Zelfs in Somalië schijnt er nog weleens gelachen te worden (vooral als rijke Westerlingen hun crisisleed proberen uit te leggen).
Dus inderdaad, mensen van van Trouw, de blessure van Joris Mathijssen is niet te vergelijken met de best gedocumenteerde genocide uit de geschiedenis van de mensheid. Maar als Mathijssen niet op tijd herstelt gaat van Marwijk waarschijnlijk Wilfred Bouma opstellen, en dat is ook best heel erg!
Joyce Brekelmans is haar roze bril dan misschien kwijt, haar Oranje shirt weet ze prima te liggen.
