In een tijd van clichés, inkoppertjes en eenheidsworsten zijn er weinig voetballers bij wie ook maar een vleugje persoonlijkheid te ontdekken valt. Ontluisterend was het interview met Gregory van der Wiel na het verlies tegen Portugal. Zinnen kwamen niet uit zijn mond. “Ja.” “Nee.” “Een beetje.” “Inderdaad.” Om gek van te worden. Gelukkig zijn lichtpuntjes te vinden op het EK, of je het nou leuk vindt of niet.
Cristiano Ronaldo
Schande sprak iedereen er van dat Cristiano Ronaldo, de beste voetballer op dit EK, in de wedstrijd tegen Duitsland in de rust zijn haar van een drastische verandering voorzag. Hij is alleen maar met zichzelf bezig en niet met het team. Er is sowieso al weinig sympathie voor Portugezen in Nederland en Ronaldo heeft een aparte status als de meest gehate voetballer ter wereld. Je moet toch echt fan van Real Madrid zijn om hem te kunnen pruimen en zelfs dan is het lastig. Het is geen makkelijke jongen om van te houden. IJdel, sterallures en onwijs egoïstisch.
Mario Balotelli
Mario Balotelli is het lachertje van de voetbalwereld. Hoe vaak hebben we al niet de beelden gezien waarin hij probeert een hesje om te doen tijdens een partijvorm om de training. Vijfjarige kinderen kunnen dat, maar Balotelli niet. Er zit ergens iets los in zijn hersenen, dat kan niet anders. En daar kwamen eergisteren dè foto’s, die overal op Twitter en Facebook te zien waren. Eentje waarbij de voltallige Italiaanse selectie aan het opdrukken is, terwijl Balotelli lachend toekijkt. De andere waarbij meneer in kleermakerzit op het gras zit en de cornervlag op zijn scrotum heeft staan. Weer een smile van oor tot oor. Dat zijn pubergrappen. Voor hem is het leven één groot lolletje.
Kleur
Hoe erg we, als pure voetbalfans, clowns als Ronaldo en Balotelli ook haten, ze doen iets wat weinigen kunnen: ze geven kleur aan het EK. Met hun fratsen zijn ze een inspiratiebron voor duizenden grappen in een sport die steeds maar serieuzer en serieuzer wordt. Waar zijn toch de klassieke voetbalgrappen gebleven? De tijd dat er af en toe gelachen kon worden? Nu zijn codewoorden focus, concentratie en missie. Woorden waar we niets mee kunnen en die volledig uit de lucht zijn gegrepen.
We hebben meer voetballers nodig als Ronaldo en Balotelli. Voetballers waar we over praten, niet alleen voor hun, soms geniale, acties in het voetbal, maar ook daarbuiten. Als voetballer toch steeds meer en meer wereldsterren worden, willen we ook om ze kunnen lachen.