Na enig wikken en wegen heb ik onlangs weer een discman aangeschaft. Gewoon een apparaat waar maar een album van een band tegelijkertijd in past. Lekker simpel, geen gedoe met shuffle, playlists of het eerst in moeten laden van een album in de computer alvorens ik het kan synchroniseren met mijn drager en kan afspelen. Om gewoon weer eens ouderwets te moeten nadenken over welke platen in de tas gaan, in het vakje in mijn tas naast de speler en die dan die dag van 1 tot einde afluisteren. Of meerdere keer achtereen luisteren.
Iets wat momenteel het geval is. De eerste cd die namelijk in mijn nieuwe (roze) discman is geschoven, zit daar inmiddels alweer een week in en heeft mij vergezeld naar werk, park en supermarkt; Subjective Concepts: vijfendertig minuten ruwe noisehardcore van Strange Wilds, waar ik als goed geaard kind van de jaren negentig alleen maar aan verslingerd kan geraken.
Eerlijk, ik ga hier niet beweren dat het debuut van de het trio uniek en onnavolgbaar vernieuwend is; de gehele laat jaren tachtig, begin jaren negentig hardcore is terug te horen bij deze heren uit Olympia, maar net als mijn retro-roze-discman doen de powerriffs, opgefokt drumfills en overstuurde zanglijnen volledig hun werk. Denk Unwound in de begin dagen, Nirvana toen de band Bleach opnam of The Jesus Lizard, waar die beide bands vast naar hebben geluisterd.
En net zoals met bands als Metz, Japandroids of LA Dispute moet je daar gewoon niet al te lang over nadenken. Ja, deze SubPop band klinkt als een andere – legendarische –SubPop band, maar hij klinkt vooral ook erg goed en aanstekelijk. Vuist-in-de-lucht-en-meeschreeuwen hardcore, gewoon zoals het hoort; niets meer en niets minder. Maar vooral ook – en daar gaat het om – verdomde goed. En vaak dus, want hij is mijn discman de komende dagen nog niet uit te branden.
