Wie klimt er morgen in de pen om Balotelli literaire eer te bewijzen? Deze vraag doolde gisteravond door de mailboxen. Als de digitale pennen niet gedoopt worden in azijn om bijvoorbeeld de Bende van Bert af te fikken, dan dienen zij gedoopt te worden in de moddervette ode-inkt. Twee doelpunten in één wedstrijd is kennelijk meer dan genoeg om bezongen te worden.
Zoals verwacht vallen de media vandaag over elkaar heen om Mario Balotelli, de maker van de twee Italiaanse doelpunten tegen Duitsland, massaal de hemel in te schrijven. De excentrieke voorwaarts heeft er immers hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat onze oosterburen uitgeschakeld zijn. Zo werkt dat in de media. Mario Gomez en Wayne Rooney vielen eerder dit EK al deze misplaatste heldenverering ten deel.
Misplaatst
Al het hele toernooi raakt Balotelli geen pepernoot. Hij onttrekt zich vaak aan het spel, nog veel meer aan het groepsproces, is onzichtbaar en lijdt nog vaker balverlies dan Pietertje in de pindakaas-reclame. Daar hoor je niemand over. In die kleine zeventig minuten die hij gisteravond in het veld stond, wordt hij beoordeeld op twee momenten. De rest telt niet. Volstrekt irrelevant.
Ja, en dan legt hij er dus twee ballen overtuigend in. In een halve finale op een EK nog wel. Dan ben je de man. Dan verdien je lof en aandacht. Dan ben je bepalend. Dan heb je dus goed gespeeld.
Ongekende wijsheid
Ineens moest ik denken aan een leerzaam gesprek dat ik ooit had met Dennis Gerritsen. De ex-prof speelde destijds bij FC Hilversum. Tijdens een partijtje in de hoofdklasse had hij zijn stempel gedrukt – ook zo’n mooie journalistieke uitdrukking – met twee treffers en een assist. Zonder enige twijfel ben je dan de man van de wedstrijd. Toch?
“Dus ik was goed vandaag?”, luidde zijn antwoord. Gelijk deed ik wat olie op het vuur door eraan toe te voegen dat zijn trainer Karel Bonsink zelfs de ‘oude Dennis’ weer eens had gezien binnen de lijnen. Een minzaam lachje volgde. Gerritsen verstopte zijn hoofd in z’n hand. Wachtte een paar seconden alsof hij zich aan het opladen was voor wat komen kwam.
Zichtbaar geïrriteerd spuwde hij ineens z’n gal. Hij was dramatisch geweest die middag. Dat hij dan toevallig trefzeker was, had te maken met z’n ploeggenoten en het feit dat zijn schot hem tenminste een keer niet in de steek liet. Als je scoort ben je niet per definitie de beste. De focus ligt te veel op die momenten was de boodschap. In zijn ogen was dit meer de waan van de wedstrijd van journalist en zijn coach. Onverwachte eerlijkheid en ongekende wijsheid. En dat van een voetballer!
Voetstuk
Als iemand de woorden van Gerritsen had kunnen benaderen, dan was het wel onberekenbare Mario geweest. Maar dat liet hij na. De Italiaan sprak zelfs over ‘de beste avond van zijn leven’. Hij ging mee in de emotie en liet zich op het o zo tijdelijke voetstuk zetten. Dat terwijl hij eerder deze week verklapte dat voetbal gewoon z’n werk is en het veld ziet als z’n kantoor. Zo beschouwd schreef hij gister een aardige kop plus inleiding. De rest van zijn artikel kan zo de prullenbak in.
CC foto: Andre5
