Maanden zonder grote zeges gingen voorbij. Dit was hij niet gewend. Na 2010, het meest succesvolle jaar uit zijn carrière, eindigde het klassieke voorseizoen van 2011 voor Fabian Cancellara in mineur. Tweede in Milaan-San Remo, derde in de Ronde van Vlaanderen en weer tweede in Parijs-Roubaix. Ereplaatsen om trots op te zijn, maar geen grote zege die een kampioen betaamd.
Iedereen had op zijn wiel gereden. Hij was bedrogen door zijn aanvals- en vechtlust. De rest had meegelift en ging er met de bloemen vandoor. Om het contrast met 2010 nog groter te maken verloor Cancellara ook nog eens zijn superioriteit in de discipline die hem op het lijf geschreven staat: de tijdrit. Zowel in de Tour de France als op de Wereldkampioenschappen in Kopenhagen moest de krachtige Zwitser zijn meerdere erkennen in de Duitser Tony Martin. 2011 was voor de Beer van Bern een jaar om snel te vergeten.
Nieuw seizoen, nieuwe kansen. Vol goede moed en afgetraind als nooit tevoren verscheen Cancellara op 1 april 2012 aan de start in Brugge. Hij had iets goed te maken. Na het verlies van de profiterende Simon Gerrans in San Remo moest dit zijn dag worden. In een rechtstreeks duel met zijn Belgische aartsrivaal Tom Boonen zou hij de hegemonie over de Vlaamse keien herwinnen. Alles liep anders. Cancellara kwam ten val door een rondvliegende bidon. Sleutelbeenbreuk. Weg voorseizoen.
Niet hij, maar Boonen werd de koning van het klassieke voorjaar. Het moraal van de normaal goedlachse Cancellara liep een deuk op. Vol zelfmedelijden kwijnde en jammerde hij weg thuis in Zwitserland. Niet weer zo een seizoen moet hij gedacht hebben. Dan maar geen renner meer. Cancellara begon volgens ingewijden zelfs te twijfelen aan zijn sportieve bestaan. Gelukkig wist zijn vrouw Stefanie hem te motiveren en vond hij de passie voor de sport op tijd terug.
Na een moeizame revalidatie zag hij zijn conditie en vorm langzaam vooruit gaan. In de Ronde van Zwitserland bewees hij met tweede plaatsen in de proloog en tijdrit dat hij terug was voor het belangrijkste wielerevenement van het jaar: de Tour de France. Als voorlaatste verscheen hij op het startpodium in Luik. De stad waar zijn imposante wielerleven in 2004 echt begon. Hier moest het opnieuw gebeuren. En alsof het in de sterren geschreven stond, Cancellara won wederom de proloog. Voor de vijfde maal in zijn carrière hulde hij zich na dag één van de Tour de France in het geel. Kwelgeest Martin was verslagen. Een dag later had hij zijn glorieuze comeback nog meer kleur kunnen geven met een overwinning in Seraing.
Helaas was de jonge Tsjech Peter Sagan hem te snel en slim af in de laatste meters van de klim. Cancellara gokte en verloor. Echter hij koerste aanvallend, vol bravoure en moed: precies zoals we hem kennen én willen zien. Sagan verontschuldigde zich na de etappe zelfs voor het profiteren bij Spartacus. De andere renners, supporters en analisten loofden het optreden van Cancellara. Na zondag weten we het zeker, de koning is terug!
