Hola Poncke!
De vader van Peter Sagan trok gisteren na afloop van de koers met zijn duim een kruisje over het voorhoofd van zijn zoon. The Terminator is een vrome katholiek. Daarom gaven de Belgen van Vive le vélo hem gisteren een sixpack Duvel cadeau. Wat intens gemeen! Wat slecht! Geen middel wordt geschuwd om Gilbert aan een overwinning te helpen.
In aankomstplaats Rouen is in 1431 de Maagd van Orléans Jeanne d´Arc op de brandstapel gestorven omdat zij volgens de Inquisitie een ketter was. De Tour en de katholieke kerk horen bij elkaar zoals de zondaar bij het weesgegroetje. Ook De Mart zei het in het Katholiek Nieuwsblad: ‘Wielrennen is een katholieke sport.’ En wat De Mart zegt, is waar.
Wielrenners zijn ook heel erg bijgelovig. Eerst de linker schoen aan, dan de rechter; rugnummer 13 wordt ondersteboven opgeplakt; de Italianen pakken het zoutvaatje niet aan uit de hand van een ander; aan de halskettingen van veel renners bengelt een kruisje of een klavertjevier. In het koersjargon wemelt het van de uitdrukkingen die naar de kerk verwijzen. Mooiste: hij spartelt als een duivel in een wijwatervat. Zouden de Duvels van de Belgen Sagan vandaag van zijn derde overwinning kunnen afhouden? Of zou hij zijn duivels nog maar een keer gaan ontbinden?
Er gebeurde niet veel onderweg in deze lange etappe. Tot we vroeg in de finale op zo’n 35 kilometer voor de streep, een prachtige inhaalrace van Nibali zagen die na materiaalpech slalommend tussen de volgauto’s terugkwam in de staart van het peloton. Wat een stuurmanskunst. Gilbert probeerde het nog even op 8 kilometer voor de finishlijn maar het werd toch een massasprint. Cavendish en Wiggins gingen tegen de grond, maar nipt binnen de 3 kilometerzone. En toen mocht Greipel niet meer verliezen. Sagan toch nog vijfde. Netjes hoor.
Hup!
M
Ha die Mies!
Pfff, even uitblazen hoor. Altijd hetzelfde bij een etappe als die van vandaag. Een paar uur lang zit je heerlijk rustig te genieten. Tussendoor even de was ophangen – ja, er staat een tv bij het droogrek. De keuken opruimen – jup, televisie – en overal in huis het commentaar goed hoorbaar. Maar doordat je in zo’n haast meditatieve toestand zit komt de finale altijd extra hard binnen. Het tempo wordt opgevoerd, er verschijnen hier en daar treintjes. Een enkeling probeert nog te ontsnappen maar de graaiende tentakels van het peloton zijn meedogenloos. Ik staar altijd nerveus naar het aantal nog te rijden kilometers links boven in het beeld. Bij drie haal ik opgelucht adem, iedereen die dan nog valt krijgt dezelfde tijd.
Vandaag voelde ik me bijna schuldig: net toen ik ontspande kletterde het halve peloton tegen het asfalt. Chaos! Turen naar bekende shirtjes, helmen, gestalten. Waar zitten de favorieten? En vooral: waar zitten míjn favorieten? Terwijl ik je mail weet ik nog niet precies wat de schade is, daarvoor zullen we de avondprogramma’s moeten kijken. Mijn eigen schade kan ik je wel alvast melden: twee getraumatiseerde katten vanwege mijn ijselijke gil bij de valpartij, een rood hoofd van opwinding en een blauwe knie. Verschrikt opspringen terwijl je benen zich onder het bureau bevinden is duidelijk niet verstandig. Ook het kijken naar de Tour is topsport, dat blijkt wel weer. Daarom:
Leve de Tour!
P
@MiesjeB en @Ponckster die irl Monique Huijdink en Anne Spapens-Hamminga heten, kijken elke dag naar de Tour en tikken ondertussen aan hun Tourboek dat verschijnt in het voorjaar van 2013 bij uitgeverij Nieuw Amsterdam. Zie ook www.100stetourdefrance.nl.
