Hij verloor nog nooit een verkiezing, heeft ‘Nederlandse’ roots en is de hoop van de Venezolaanse oppositie. Henrique Capriles Radonski neemt het in oktober op tegen de huidige president Hugo Chávez. Maar wie is deze man, en kan hij de verkiezingen wel winnen? “Capriles’ familiegeschiedenis leidt terug naar Europa: hij is kleinkind van een Joodse grootmoeder die het getto van Warschau ontvluchtte, terwijl de familie van zijn vader zich – via Curaçao – eind 19e eeuw in Venezuela vestigde”. Eenmaal gevestigd in Venezuela, ging het de familie Capriles voor de wind. Henrique groeide op in grote welvaart, terwijl Venezuela langzaam verpauperde.
Toen hij als 25-jarige werd gekozen tot parlementslid, werd hij direct voorzitter van de Tweede Kamer. Hij richtte zijn eigen politieke partij op en won verkiezing na verkiezing: zo diende hij twee termijnen als burgemeester van een gemeente in Caracas. Daarna werd hij gouverneur van een van de belangrijkste staten van het land. Zijn meest recente verkiezingswinst maakte hem presidentskandidaat: met tweederde van de stemmen won hij de primaries van de verenigde oppositiepartijen.
Een aansprekende boodschap
De achterban van de oppositie is echter klein. Daarom probeert Capriles ook andere groepen kiezers te bereiken. Hij gaat letterlijk van huis tot huis, maar welke boodschap heeft hij voor de Venezolanen?
Hij wil de populaire sociale programma’s van Chávez in gewijzigde vorm voortzetten en extra investeren in onderwijs. Hiermee hoopt Capriles een paar procent van de (teleurgestelde) Chavistas aan zich te binden.
De grootste winst valt echter te behalen bij de 30 procent van de kiezers die noch de oppositie, nog Chávez steunt, de zogenaamde Ni-Ni’s. Zij maken zich vooral zorgen over de groeiende onveiligheid. Het aantal moorden verdriedubbelde sinds Chávez aan de macht kwam. Ook maken de Ni-Ni’s zich zorgen om de gierende inflatie, die hun koopkracht sterk vermindert.
Ook Chávez’ buitenlands beleid kan op veel kritiek rekenen. Terwijl het in Venezuela aan van alles ontbreekt, speelt de president voor Sinterklaas met Venezolaanse olie. Ook de nauwe banden met dictators als Castro, Assad en Ahmedinejad worden met argusogen bekeken. Capriles belooft hier direct een einde aan te maken en de Venezolaanse olie-inkomsten weer ten dienste van de eigen bevolking in te stellen.
Een uitstekend trackrecord
Capriles’ daden dragen bij aan de geloofwaardigheid van zijn boodschap. Als burgemeester zorgde hij voor een spectaculaire daling van het aantal misdaden in zijn gemeente. Daarnaast investeerde hij tijdens zijn gouverneurschap vooral in het onderwijs van zijn staat. Wat echter de meeste indruk heeft gemaakt tot nu toe, is zijn vermogen tot samenwerken met politieke tegenstanders, vooral toen hij gouverneur was. Dit is zeer relevant omdat hij als president te maken krijgt met een parlement dat gedomineerd wordt door Chávez-aanhangers. Zonder samenwerking met Chavistas zal Capriles niets voor elkaar krijgen als president.
Chávez en de k-factor
Desondanks wordt het erg moeilijk voor Capriles om de verkiezingen te winnen. Chávez stelt het hele staatsapparaat in dienst van zijn herverkiezing: ten eerste betaalt hij zijn campagne uit de staatskas. Ten tweede durven veel kiezers die afhankelijk zijn van de overheid niet op Capriles te stemmen, uit angst hun inkomen kwijt te raken. Ten slotte zet Chávez de rechterlijke macht in om de oppositie te intimideren. Capriles zal dus hemel en aarde moeten bewegen om als winnaar uit de strijd te komen. En dan is er nog de k-factor: Chávez zelf zegt geen kanker meer te hebben, maar daar wordt openlijk aan getwijfeld. Het is ook onduidelijk wat er gebeurt als Chávez wegens gezondheidsredenen zijn campagne moet staken, zeker omdat hij zijn opvolging niet heeft geregeld. Hoe dan ook, op de vroege morgen van 8 oktober weten we of Venezuela heeft gekozen voor Chávez of Capriles. Tot dan zijn we getuigen van de meest spannende verkiezingscampagne uit de Venezolaanse geschiedenis!
Remi Lehmann woonde in Venezuela en studeerde af op het buitenlands beleid van Chávez. Via twitter en zijn blog bericht hij over de Latijns-Amerikaanse politiek, economie en cultuur.
