De afgelopen dagen logeerde mijn vriendin Anneke bij me op de bank. Heel gezellig natuurlijk, ware het niet dat ze een reden had om bij mij op de bank te kamperen. Haar vriend Rolf had haar het huis uitgezet. Midden in de nacht was ze letterlijk de deur uitgetrapt, de regen in, in haar nachtjapon. Woest had Rolf haar kleren door het open raam er achteraan gesmeten. En haar Macbook Pro. De klootzak. Alleen, zijn woede had wel een reden. Anneke was namelijk vreemdgegaan. Wéér vreemdgegaan, in hun eigen bed nog wel. Midden op de dag had Rolf ze betrapt terwijl ze bezig waren. Volgens Anneke kon het niet verschrikkelijker voor Rolf: ze was net haar scharrel aan het pijpen toen Rolf onverwacht de slaapkamer binnenstapte. Of scharrel, hoe vaak Anneke nu vreemd is gegaan weet ik niet maar doorgaans waren het vage kunstenaarstypes, depressieve werklozen of wel heel erg jonge jongens die net zo snel weer uit haar leven verdwenen als dat ze haar leven waren binnengewandeld. En altijd zonder dat Rolf ook maar iets door had. Tot nu dus. Dat vreemdgaan valt in elk geval niet meer te ontkennen.
Regelmatig heb ik getwijfeld of ik het Rolf moest vertellen. Of het wel ethisch is om dit soort dingen voor je te houden. Terwijl Rolf, een goedlachse maar niet al te slimme goedzak, dagelijks naar zijn kantoor gaat voor een dodelijk saaie administratieve functie en zo al het geld verdient voor hem, Anneke en hun dochter Fabienne, die autistisch is en speciale zorg nodig heeft, laat Anneke zich neuken door onbekenden. “Vanwege de spanning. Omdat ik er anders door de zorg voor Fabienne aan onderdoor ga”, zegt ze steevast als ik haar voor de zoveelste keer kwaad en belerend vertel dat ze dit niet kan maken.
Dispuutshuis
Maar al die tijd denk ik tegelijk: wie ben ik dat ik hierover mag moraliseren? Hoe lang is het geleden dat ik zelf vreemdging? Mezelf blijmoedig liet gaan met Albertianen, Vindi’s of onbekenden die dwaas en dronken met me mee naar huis waggelden aan het einde van een zoveelste oppervlakkige nacht stappen? Is het alweer tien jaar geleden dat ik met Maarten had en met de smoes “een jaarclubavondje” te hebben me liet vollopen en gewillig liet nemen in een dispuutshuis tijdens het zoveelste groezelige feest? Een feest dat hoorde bij een studentenleven waarvan ik geen afscheid kon nemen. ‘Nooit meer onenightstands’, dacht als ik ‘s avonds in Maarten’s armen huilde maar hem niet kon uitleggen waar mijn verdriet vandaan kwam. Altijd kwam er weer een volgende onenightstand. Zelfbevestiging is als een drug, je wilt altijd meer. Nooit was de Grote Liefde zo reëel als de voortdurende onzekerheid.
Moest ik dan aan Anneke vertellen wat het goede was? Anneke, die ik al jaren ken en heb zien veranderen van een levenslustige meid, een buitenbeentje die altijd met iets bijzonders bezig was, naar een te dikke vrouw met te kort praktisch haar die in steeds sekslozer kleren liep, onder wiens ogen de wallen jaar na jaar donkerder en dikker werden. Fabienne was een liefdesbaby, maar bracht tegelijk het noodlot in haar leven. Hoe veel ze ook van haar kindje hield, de verzorging viel haar zwaarder en zwaarder.
Grote Liefde
Ja, haar bedrog was fout, maar de seksuele lust leek uiteindelijk het enige te zijn waar ze nog echt van genoot. Alsof de kick van het vreemdgaan en de bevrediging van de oppervlakkige geilheid iets was wat ze tenminste niet hoefde te delen. Met hulpverleners, zorginstellingen, goedbedoelende mantelzorgers, vrienden, de rest van de wereld. Het was een parallelle werkelijkheid in een door zorgen en pijn gerafeld universum waaruit geen ontsnappen mogelijk was.
Gisteren belde ze me in paniek op het werk op. Rolf had gezegd dat hij Fabienne wilde houden en had Jeugdzorg ingeschakeld. Rolf zou nooit fulltime voor Fabienne kunnen zorgen waardoor Fabienne naar een tehuis zou moeten. Ze huilde zo hard en zo lang, alsof ze haar hele leven wilde samenvatten in lange uithalen en droge snikken. Ik heb haar later die dag vastgehouden en voor haar gezongen. Ze viel op mijn schoot in slaap.
Toen Maarten thuiskwam wisselde hij veel betekende blikken met mij waarna hij Sterre extra lang leek vast te houden. Ook hij wist dat de Grote Liefde er nooit was geweest. Misschien wist hij meer. Misschien deelde hij met zijn blik zijn geheimen. Misschien wil ik zijn geheimen niet weten. Beiden houden we van Anneke, al weten we nu even niet meer hoe.
Deze column werd eerder gepubliceerd op Studenten.net.
