Onlangs verscheen op ThePostOnline een bijdrage van Rik Smits waarin hij wantoestanden in de islamitische wereld als argument gebruikte om moslims te adviseren om ‘de islam’ te laten vallen. Een ridicule redenering (helaas érg populair onder dommeriken) die uiteraard met evenveel gemak toegepast kan worden op welke religie (en cultuur) dan ook. Bijvoorbeeld op het christendom. Smits chaotische stukje laat zich zonder veel problemen ombouwen tot een wijze oproep aan alle christenen. Ook zijn zwalkende, gezwollen stijl en lullige tussenkopjes waren daarbij inspirerend! (Al schrijven wij uiteraard veel beter.)
Nu de barbarij die in naam van het christenen bedreven wordt keer op keer nog beschamender dieptepunten weet te bereiken dan wie ook voor mogelijk hield, dringt de vraag zich op wat het christendom de christen eigenlijk nog te bieden heeft. Voor religieuze fanatici is dat natuurlijk helemaal geen vraag. Voor hen geldt: alles voor de Heer, zijn Zoon en de heilige geest. En daar moet de rest van de wereld voor wijken. Daarin verschillen de ideologen van de orthodoxe Serven, de leden van het Leger van de Heer, evangelische christenen en Russische separatisten niet van elkaar.
Voor christelijke misdaden hoef je niet ver te zoeken. Twintig jaar na de christelijke genocide op de Balkan wordt je als moslim in Servië door christenen nog altijd niet gelijkwaardig behandeld. De uitgemoorde moslimenclave Srebrenica wordt nu volledig overheerst door christenen die daar de dienst uitmaken. Moslims worden nog altijd stelselmatig geweerd bij bedrijven en overheidsinstanties. Bekeren tot het christendom is vaak de enige uitweg. Maar de meest extreme vorm van christendom vindt men in Oeganda alwaar Het leger van de Heer van generaal Kony de scepter zwaait. Deze christenterroristen hakken iedereen de kop af die weigert te leven volgens de Tien Geboden. Het is schrikbarend hoe Kony keer op keer wordt onderschat. Hoewel hij met de Bijbel in de hand kinderen en vrouwen vermoord, gelooft de internationale gemeenschap nog altijd dat hij slechts een guerrillastrijder is en dat zijn fanatisch religieuze inspiratiebron slechts bijzaak is.
De VS heeft een lange geschiedenis van christelijk geweld. Van de Ku klux klan tot The Remnant Fellowship. Daar waar de Ku klux Klan haar terreur voornamelijk richtte op zwarten (omdat de christelijke God zwarten zou haten) richt The Remnant Fellowship zich ook tegen de eigen gemeenschap. Bij de Fellowship kon je al vermoord worden als je het waagde om een Mars te eten.
De tragiek van christenen van vandaag de dag is dat zij niet beseffen wat voor hondsberoerde geschiedenis het geloofssysteem heeft waarin zij zich laten onderdompelen. En dat cv wordt er niet beter op. Aan deze groei liggen twee elkaar versterkende verschijnselen ten grondslag. Het ene is het zogenaamde Christelijke Reveil. Nadat het christendom in Europa vanaf de jaren zestig klap op klap te verwerken kreeg, leek zij even uitgeschakeld. Maar de laatste tien jaar zijn de fanatieke evangelische groeperingen overduidelijk bezig aan een opmars, het is triest om te moeten erkennen dat gematigde christenen die de Bijbel niet letterlijk als het woord van God beschouwen in de afgelopen eeuw massaal van hun geloof zijn gevallen, waardoor christenen die rechtlijnig en extremistisch in de leer zijn steeds meer de overhand krijgen.
Het Christelijk reveil is in zijn kern een afweerreactie voor de vernederende herinnering aan de islamitische gouden eeuw. Begonnen in de tiende eeuw en durend zeker tot aan de zestiende. Een periode waarin islamitische wetenschappers voorop liepen als het ging om medische, wiskundige en scheikundige wetenschap. Daarnaast ontwikkelde de islamitische kunst en filosofie zich in deze periode terwijl Europa in die periode diep was weggedoken in de middeleeuwen. Tot de dag van vandaag proberen christenen dit te ontkennen en te negeren, en proberen ze ‘de islam’ als achterlijk af te schilderen, om zo de geschiedenis in hun voordeel in te kleuren.
Om hun gehavende zelfbeeld te redden omarmen veel christenen de moderne tijd, maar dan vooral de oppervlakkige aspecten daarvan. Evangelische christenen schamen zich niet voor levensgrote beeldschermen, popmuziek en discolicht – het zou er allemaal bij horen. De hypocrisie druipt er van af, want zo maken ze een knieval naar de jeugd en proberen tegelijkertijd om hun oude fundamentalistische boodschap levend te houden. Dergelijke nep-christenen zijn ook te herkennen aan hun opdringende manier van evangelisatie. Ze dringen zich aan iedereen op met hun beduimelde exemplaren van Wachttoren of Onwaakt! Hun maatschappelijke positie werd er ondertussen ook niet beter op: ze trekken zich terug in hun christelijke scholen, verenigingen en partijen.
In de christelijke wereld zijn vormen van fraude en corruptie endemisch. Het leven van iedereen (behalve de allerrijksten) wordt verziekt door machtsmisbruik en wanbestuur. Ondertussen blijven christenen geloven in de verlammende christelijke ethiek, vaak afgekort met ‘als iemand je op de rechterwang slaat, keer hem dan de linker toe’. Wat dat betreft is de islamitische sharia een stuk flexibeler. Niemand weet precies wat sharia is omdat dit onderhevig is aan interpretatie. Hierdoor worden mensen gedwongen om zelf na te denken, in plaats van vast te houden aan een onuitvoerbare gedragsregel. Maar wie lijdt onder chaos en willekeur, levert voor de belofte van wat orde en zekerheid graag een stuk persoonlijke vrijheid in. De christelijke ethiek is daarmee niets anders dan een variant op de aloude roep om een sterke man die naar eigen inzicht orde op zaken stelt.
Hoe is dat allemaal mogelijk? Waarom heeft het christendom zo opzichtig gefaald? Eeuwenlang werkte het agressieve model heel goed; heel Europa werden deels door missionarissen, deels te vuur en te zwaard gekerstend. Maar vanwege het hiërarchische en starre systeem van de kerk werd zij uiteindelijk van allerlei kanten ingehaald door humanisten en Verlichtingsdenkers die het christendom muilkorfden. Er moest een scheiding komen van kerk en staat simpelweg omdat christendom het algemeen belang niet langer diende. Uiteindelijk hebben deze vrijdenkers de weg gebaand voor een staat waarin het totalitaire christendom het niet langer voor het zeggen had. De gevolgen van dit gebrek aan het christendom zijn funest gebleken. De irrationele religieuze verboden en het gebrek aan intellectuele vrijheid smoorden iedere kans op vernieuwing en vooruitgang en uiteindelijk ook elke ambitie. Aan het eind van de Eerste Wereldoorlog restte van het ooit zo trotse christelijke Europa slechts een armoedige, door haat verscheurde puinhoop.
Hoe kwam het nu dat dat islamitische wereld zich anders ontwikkelde? Het antwoord ligt in de kern van de islam. Anders dan het christendom (dat in wezen totalitair is) schrijft de islam geen staatsmodel voor. Wie nu naar de Arabische staten kijkt, ziet dat religie in elk land weer een andere rol speelt in de grondwet. De christelijke kerken missen deze breedheid van geest en zijn heden ten dagen nog altijd even ondemocratisch als vroeger.
Maar de wolkenkrabbers van New York dan? De Europese cultuur, onze welvaart? Zijn die dan niet te danken aan onze christelijke wortels? Nee. Dat is rijkdom verkregen door moord en diefstal. De christelijke economieën berusten voornamelijk op drijfzand. Zonder mondiale uitbuiting is Obama slechts president over een bekrompen boerenstaat. Christelijke economieën zijn parasitaire, mensvijandige economieën. Kennis wordt niet verworven, maar gekocht. Wie het kan betalen, stuurt zijn kinderen naar particuliere scholen, die een nieuwe generatie kweken die de verdeeldheid en het christelijk systeem van uitbuiting in stand zal houden.
Wat de moderne christen van dit alles kan leren, is dat het christendom hem of haar niets te bieden heeft. Er is niets tegen religieuze inspiratie en religiositeit als moreel richtsnoer in het persoonlijke leven. Maar buiten het privédomein heeft het christendom niets te zoeken. Daar is het slechts een instrument om mensen mee te manipuleren, te onderdrukken en uit te zuigen. Dat is geen gemakkelijke boodschap, want je godsdienst hervormen, hoe doe je dat? Daarvoor bestaat maar één manier: zelf openlijk stappen zetten. Geen lippendienst meer, maar heilige huisjes omvergooien en daar rond voor uitkomen. Bij de ijzeren greep die het christendom nu nog op het familieleven heeft, komt dat neer op een tweede emigratie: na het eerdere afscheid van het totalitaire gezag, dat te weinig mogelijkheden bood, volgt nu het afscheid van de verlammende christelijke schijnethiek. Dat brengt pijn, ruzie en soms dreigementen en zelfs concreet gevaar met zich mee. Maar wie werkelijk wat van zijn leven wil maken, heeft geen andere keus.
Marcel Hulspas is columnist van ThePostonline en auteur van ‘Mohammed en het ontstaan van de islam’. Gemme Burger is religiewetenschapper.
