De Nederlandse man. Mythische Ariër die vecht tegen de elementen en het leven vormt op het aambeeld van zijn wilskracht. Die de zomerzon ieder jaar trotseert en demonstreert dat geen hitte zijn werklust kan breken. Die elk jaar weer, om dat alles waar te maken, zijn toevlucht neemt tot de Korte Broek.
De korte broek is het ondergoed van de duivel. Door hem en met hem en in hem, zal uw lot bezegeld zijn. Want niets schreeuwt harder dat uw leven zo volledig mislukt is, dat u het praktische boven het aantrekkelijke verkiest. Praktisch-zijn doet een normaal mens tijdens de verbouwing. Er praktisch uitzien, betekent een pittig kapsel, driekwartleggings, kaleidoscopische blokjeshemden, T-shirts met kankerverwekkende teksten en natuurlijk de korte broek.
Goh, kunt u zeggen, zo lelijk is het toch helemaal niet, een paar mooi bespierde en gebruinde benen onder een mintgroen broekje? En dan is er weinig om daar tegenin te brengen. Op twee dingen na. In de eerste plaats zijn die Hugo Boss-outfits uit het Tweede Wereldkampioenschap ook schitterend. Draagt ook geen hond – en met reden.
In de tweede plaats is ons jonge godje met zijn blote benen medeplichtig aan het legitimeren van beenterreur. Want dat hij er goed uitziet, sterkt esthetisch mindervalide mensen in de overtuiging dat ook zij prima dat soort kleding kunnen aantrekken. Behaarde melkflessen met meer spatader dan spier. Hmmm! Heerlijk!
Natuurlijk soms kan het praktische met het mooie samengaan, maar het is vies zeldzaam. En vaak zijn de mensen die gek zijn op textielgemak niet de mensen die zich dat kunnen permitteren. Er zijn ergens vrouwen in de wereld die hun heerlijke lijf prachtig kunnen benadrukken met een legging. Zeker is dat ze niet Miss Etam heten.
Gelijk daaraan zijn er mannen die prokrustespantalons kunnen hebben. Maar dat je alles kunt dragen, wil niet zeggen dat je dat ook moet doen. Beschaving heeft een heel hoog kookpunt, maar ze verdampt bij de korte broek.
