Het is vakantietijd; de camera’s komen weer van zolder. Inmiddels verouderde toestellen worden ingeruild tegen de nieuwste versies. Wat is dat toch met vakantiefoto’s? Hoe kan het dat menig vakantieganger zich op vakantie transformeert tot een verslaafde hobbyfotograaf? Hoewel we Japanners graag uitlachen om hun merkwaardige gewoonte, kun je je afvragen of wij eigenlijk wel zo veel van hen verschillen.
Het begint met het zicht vanuit het vliegtuig. Daarna volgen de kiekjes van het strand, het plaatselijke kerkje, het restaurantje dat zo goed beviel, bootjes, het eten van het restaurantje dat zo goed beviel, andere kerken, die vriendelijke hoteleigenaar, de hotelkamer, het uitzicht vanuit de hotelkamer, de ontbijtruimte. Alles moet worden vastgelegd.
Nooit zie je iemand z’n eigen woonplaats of maaltijd eens verkennen met een camera om de nek. Want waar we in Nederland alles maar gewoontjes vinden, is op vakantie plotseling alles mooi. En waar we ons hier ergeren aan die gaten in de weg of die duiven in de stad (‘vliegende ratten!’), zijn deze op vakantie o zo karakteristiek. En móét daar natuurlijk een foto van worden gemaakt.
Kijk mij
Het lijkt soms wel of de mooiste momenten niet worden beleefd, omdat op die momenten de camera’s tevoorschijn worden gehaald. Met het toestel in de aanslag wringen we ons in ingewikkelde bochten voor de perfecte invalshoek. Zweetdruppels parelen over onze voorhoofden terwijl we over het dek van een toeristenbus stuiven om nog net dat standbeeld erop te krijgen. Soms lijkt het wel alsof we dat standbeeld geeneens zelf bekijken, maar er slechts een foto van schieten. Is dit omdat we het ons liever herinneren dan op het moment zelf beleven? Of is het misschien omdat we nou eenmaal graag met onze vakanties koketteren?
Als het laatste het geval is, verklaard dat wel waarom er altijd een metgezel voor die kerk of dat fonteintje moet staan. Met een zonnebril op een verbrande neus en een big smile: ‘kijk mij eens culturele dingen bezichtigen!’ En dat verklaard ook waarom een deel van ons fotorepertoire al tijdens de vakantie op Facebook wordt onthuld. En denk eens aan die ingelaste vakantiefotoavonden waar niemand op zit te wachten, behalve natuurlijk de popelende vakantieganger zelf. Die avonden waarbij je je 4 uur lang op een bank bevindt met nog een paar andere lotgenoten. Loeiende beamer op schoot, pijn in je kaakspieren en een leeg glas wijn, omdat de gastvrouw te druk is met het toelichten van de foto’s. (“Ooh ja, deze! Nou, dit is zo’n grappig verhaal, dit moet ik even vertellen! Dit was dus …”)
Terug naar zolder
Nageven moet je deze vakantiefotograaf echter wel dat hij tenminste nog iets doet met de 662 foto’s die hij heeft gemaakt. Want het probleem met het vastleggen van de vakantie van begin tot eind is nou eenmaal dat je bij thuiskomst een week vrij zou moeten nemen om al je foto’s uit te zoeken. En dat ga je natuurlijk niet doen. De camera gaat dus gewoon de zolder weer op en blijft daar liggen tot je hem een jaar later weer net zo enthousiast tevoorschijn tovert.
CC-photo: Jos Dielis
