“Bij Paris St. Germain kan ik spelen met de beste spelers ter wereld. Iets wat niet mogelijk was bij elke andere club.” Was getekend, Zlatan Ibrahimovic, de man die onder meer speelde met Wesley Sneijder, Lionel Messi, Maicon en Clarence Seedorf. De man die ‘omstreden’ als een soort geuzennaam om zich heen heeft gebouwd. De man die nooit de Champions League won, maar wel voor een recordbedrag aan transfergelden op zijn naam heeft staan. Zijn uitspraak is zo potsierlijk dat hij er zelfs een meme mee verdiende.
In zijn biografie ‘Ik, Zlatan’ wordt het verhaal verteld van de jongen die vanuit een achterstandswijk in Malmö de reddingslijn van het voetbal ontdekt en ondanks en dankzij een alcoholistische vader met een oorlogstrauma opklimt naar de absolute top van het voetbal. Een verhaal dat zou kunnen inspireren, iets dat Zlatan namelijk velen doet, getuige ook de eerder hier verschenen lofzang op de Zweedse spits.
Doe maar gewoon
Toegegeven; ook ik was verrukt toen Zlatan in 2004 op machtige wijze door het strafschopgebied van NAC soleerde. Ik vergaf hem er gelijk zijn opzichtig geforceerde transfer naar Juventus mee. Ook ik kan genieten van hoe hij Zweden bij de hand neemt tijdens het EK, of bij Inter Milan achteloos een speler opzij zet om vernietigend uit te halen. Voetballend is er eigenlijk niets aan te merken op Zlatan.
Zijn transfer naar Paris St. Germain laat nu eigenlijk zien wat ik vervelend vind aan Zlatan. Misschien is het de Nederlandse volksaard, ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, de reden ook dat wij vaak meer sympathie hebben voor Lionel Messi dan voor Cristiano Ronaldo. Maar dat is het niet alleen. Het boek ‘Ik, Zlatan’ geeft in mijn ogen het antwoord op wat mijn probleem is met Ibrahimovic. Het gaat over ‘ik’, niet over voetbal.
Voetbal naar de achtergrond
Voetbal is een middel voor Zlatan, niet het doel. Voetbal als middel om te ontsnappen aan de anonimiteit van de wijk Rosengård in Malmö. Een wijk die Zlatan af en toe beschrijft als een uitzichtloos getto, een beeld dat ook in Nederland nogal eens door voetballers uit Rotterdamse en Amsterdamse probleemwijken wordt geschilderd.
Maar waar in het klassieke jongensboek voetbal op zo’n moment was om je te onttrekken aan de sleur, alleen maar bezig te zijn met de bal, daar lijkt daar bij Zlatan geen sprake van. Het lijkt in ‘Ik, Zlatan’ vooral belangrijk te zijn hoe het icoon Zlatan zorgvuldig opgebouwd wordt. De urenlange sessies op de Playstation, terugrijden vanuit Amsterdam naar Zweden om daar met vrienden in de nieuwe Ferrari de wegen onveilig te maken, twee miljoen boven de koopprijs gaan zitten om de bewoners uit te kopen die in Malmö ‘in jouw huis’ zitten, het zijn maar een paar anekdotes uit een boek waar het voetbalspel langzaam naar de achtergrond verdwijnt.
En dan is daar Mino Raiola. Raiola die onlangs nog in het nieuws kwam toen hij een ‘go fuck yourself’ adresseerde aan alle Zweedse fans met kritiek op Zlatan. Een voormalig pizzabakker die zichzelf met een toptransfer voor Pavel Nedved de vuile wereld van de spelersmakelaardij in elleboogde. Geen toonbeeld van goede smaak zo blijkt ook uit ‘Ik, Zlatan’. Het mag bijna geen verbazing wekken dat Ibrahimovic de Italiaan op handen draagt.
Ook in Parijs in de spotlights
Het is Mino Raiola die er voor gezorgd heeft dat Zlatan voor heel veel geld de spits werd van FC Barcelona. Het is Raiola die vervolgens keihard het conflict aanging met het kamp Barcelona om Zlatan tegen een bodemprijs aan AC Milan te slijten en het is ook weer Raiola die er nu voor zorgt dat Zlatan €13 miljoen gaat verdienen in Parijs. Bijna tien jaar een duo, €182 miljoen aan transfergeld verder.
Dat Zlatan bij Paris St. Germain met de beste spelers ter wereld gaat spelen in zal vast zijn ingefluisterd door Raiola om de sceptische Parijzenaar naar de mond te praten. Een schoffering is het ook naar alle grootheden met wie Zlatan de eer heeft gehad op het veld te mogen staan.
Het zal de Zweedse spits waarschijnlijk worst zijn. De Zlatan-show must go on. Voor Rosengård, voor zijn vader, maar toch vooral voor hemzelf. De Ligue 1 is misschien verder verwijderd van de spotlights, Ibrahimovic en Raiola vinden de schijnwerper wel weer. Jammer dat het waarschijnlijk niet om voetbal zal gaan.
Het vervelendste jongetje uit het team was Zlatan. Het jongetje dat fietsen steelt om op tijd op training te komen, dat scheidsrechters, tegenstanders en medespelers verrot scheldt als het even wat minder loopt. Dat vervelendste jongetje is Zlatan nog steeds, maar nu voor €13 miljoen per jaar. Ik ben blij dat ik nooit bij hem in het team heb gezeten.
