Net als zoveel Nederlanders heb ik het geloof in wapens dat Amerikanen koesteren nooit begrepen. Ik ben een zeer vredelievend persoon. Ik verafschuw de doodstraf. Maar in het hete voorjaar van 2010 was er een dag dat ik wilde dat ik een gun had.
Ik liep met twee lange, Hollandse jongens door een dubieus stukje Washington DC terug naar huis van een kort maar gezellig avondje uit. Het was nacht en we hadden beter moeten weten. Maar we wisten niet beter, want het gros van onze tijd was het winter, een winter die ook wel bekend stond als Snowmageddon, en er gebeurde nooit wat. Het was veel te koud en er lag te veel sneeuw, en de kleine criminelen hielden zich blijkbaar dan koest. We hadden dat stuk wel vaker gelopen zonder dat we het gevoel hadden gehad dat we beter een taxi konden nemen.
Dat we dus beter een taxi hadden kunnen nemen, is nu wijsheid achteraf. Nog een paar straten voor we thuis waren hoorden we voetstappen die wel erg dichtbij kwamen. We keuvelden wel gezellig door in het Nederlands, maar ondertussen schoot mijn hartslag omhoog, en ik denk die van mijn vrienden ook. Een groepje jongens dat we eerder al gespot hadden, stond ineens om ons heen. Ik kan het niet meer precies reconstrueren, maar het komt er op neer dat mijn huisgenoot het ziekenhuis in is gemept en mijn vriend naar de grond werd gewerkt, terwijl ik vastgehouden werd zodat ze mijn tasje konden meenemen.
primitieve woede
Wat ik me ook nog wel herinner, is de primitieve woede die in mij ontstak. Terwijl we werden beroofd (ge-‘mugd’) was ik niet bang meer, alleen maar boos. Ik begon nog met pleiten “please, please, don’t do this to us”, maar toen dat niet hielp, begon ik te schelden. De jongens, tieners nog, keken mij vervreemd aan. De babyface die uiteindelijk mijn tastje nam en ermee wegholde, moest meerdere malen aangespoord worden. Het ging allemaal niet van harte, en we zijn er op mijn huisgenoot na redelijk goed vanaf gekomen. Maar de ervaring om bedreigd te worden, en vooral te zien hoe je geliefden bedreigd en belaagd worden, wekte in mij het gevoel op dat ik wilde dat ik een gun had om ze allemaal uit de weg te blazen.
Dat was nieuw voor mij, en dat gevoel heb ik uiteraard niet meer. Maar de hele ervaring kweekte wel enigszins begrip voor het sentiment dat je je nou eenmaal moet beschermen. Amerika is niet meer te ontwapenen, de geest is allang uit de fles. Het recht op wapenbezit is vastgelegd in het Second Amendment en ooit ontstaan in een samenleving die zich met geweld moest vrijvechten van Britse overheersing. Tegenwoordig kampen Amerikaanse grote steden dagelijks met de bedreiging van dodelijk geweld. In Washington DC hebben we nog geluk gehad. Sinds 1975 waren vuurwapens daar verboden, tot het Hooggerechtshof in 2008 oordeelde dat zo’n verbod ongrondwettelijk was. Men zegt dat er daarom minder wapens zijn in DC, maar op de Eerste Hulp van het Howard University Hospital leerde ik dat ze daar in elk geval wel aan de lopende band gebroken kaken repareren. Waaronder dus die van mijn huisgenoot.
De golf van medeleven en hulp na het incident was hartverwarmend. Honderden dollars werden ons stante pede toegestopt omdat we alles kwijt waren. Onderdak werd van verschillende kanten aangeboden omdat ons huurcontract afliep en we daar sowieso niet meer wilden of durften te wonen. Etentjes met vrienden werden betaald door weldoeners die die vrienden niet eens kenden. Iedereen voelde zich collectief schuldig voor wat er gebeurd was. Er kwam zelfs een doos met rijkelijk versierde cupcakes onze kant op, van collega’s van een vriend van mij die ik zelf verder nooit ontmoet had. Dát is ook Amerika.
foto CC: Joseph Leonardo
Bertine Moenaff is redacteur voor de WarRoom en was in 2010 werkzaam voor de Democraat Anthony Weiner, die zich ook namens de gehele natie wilde verontschuldigen voor de mugging. Het belangrijkste wat in het gestolen tasje zat was een camera met foto’s uit de Green Room van FOX News’ Bill O’Reilly eerder die week. Daar huilt ze nog iedere dag om.
