Hard heeft Adele (Celeste Cascario) ervoor geknokt om haar textielfabriek open te houden, maar uiteindelijk moet ze toch sluiten. Zij is de archetypische sterke vrouw, de werklustige en serieuze grand dame met een duidelijk doel voor ogen. Maar het mocht niet baten. De desillusie wordt compleet als ze met zus Maria Concetta (Barbara De Matteis) en dochter Ina (Laura Licchetta) naar de familieboerderij moet. Daar wacht moeder Salvatrice (Anna Boccadamo).
Drie generaties vrouwen die maar amper met elkaar kunnen opschieten. Ze dragen geen maskers, verre van. Met Italiaans temperament in het kwadraat maken ze elkaar uit voor rotte vis.
Ina is een uitvreter. Ze dreigt voor de tweede keer te zakken, en dat is geen wonder. Haar grootste ambitie is met een rijkaard te trouwen. En dan heerlijk nietsdoen. De dikkige Maria Concetta verspilt haar tijd met het najagen van onrealistische acteerambities. Adele is gevoelloos en egocentrisch. En oma smoezelt te veel met de bejaarde knecht Cosimo (Angelico Ferrarese).
Van alle familieleden is duidelijk te zien hoe volstrekt belachelijk ze de andere drie vrouwen vinden. Maar ze zijn op elkaar aangewezen. Alleen door samen te blijven kunnen ze een nieuw bestaan opbouwen.
Soms heeft In Grazia di Dio iets koddigs, en zeker ook de familieverhoudingen zouden ruimte bieden voor luchtigheid. Maar regisseur Edoardo Winspeare (Sangue Vivo) doet weinig moeite om zijn film op een makkelijke manier toegankelijk te maken. Evenmin wordt de tragiek verpakt in zoete melodrama. Er is nauwelijks muziek om je te vertellen wat je moet voelen.
Als je blanco instapt, is het daardoor ook wat lastiger om meegevoerd te worden. Al vanaf het begin val je als kijker overal middenin. Je moet vervolgens je best doen om de draad niet kwijt te raken. Dat zou geen bezwaar mogen zijn, maar sommige shots van een prachtig landschap in zuidelijk Italië lijken anders te suggereren: dat je achterover mag leunen, en meedeinen op een romantische stroom. De balans is daardoor wat verstoord.
Er is meer aan de film wat niet helemaal lekker zit. Het gefilmde landschap is weliswaar adembenemend, de cameravoering laat het niet optimaal zien. Een bewegend shot vanuit het standpunt van de auto over een plattelandsweggetje had mooi en sfeervol moeten zijn, een karakterschets van de provincie Lecce. Maar het oogt wat lomp. Andere beelden zijn donker en kleurloos, wat niet aansluit bij de levendige personages die erin rondwaren.
Er zijn zeker sterke punten. Op veel momenten is het verhaal zo aangrijpend als het de hele tijd probeert te zijn, en meer dan eens is er plek om hardop te lachen. Van afstotelijkheid is er nergens sprake. Ook een leuk aspect is dat de goedzakkige belastingadviseur Stefano (Gustavo Caputo), een love interest voor Adele, gemodelleerd lijkt op de populairwetenschappelijke held Carl Sagan. Maar vooral is In Grazia di Dio jezelf lekker onderdompelen in Italiaanse furie.
