Ik vermoed dat het jeugdsentiment is, waardoor ik nog altijd blijf plakken bij de A-team. Alle afleveringen zijn al minstens 64 keer herhaald. Inmiddels heb ik aan één shot genoeg om te weten welk verhaal het is. Hoewel verhaallijn en plot bekend zijn, het voorspelbaarheid troef is, ben ik en blijf ik hooked. Telkens weer blijf ik tot de aftiteling plakken.
Communicatie zonder smartphone
Terug naar vervlogen tijden. Even in de wereld duiken toen de wereld nog zo simpel leek. Mobiele telefonie en internet leken in de jaren ’80 nog iets van Mars. Dat is ook zo mooi aan deze gedateerde serie. En toch verliep de communicatie tussen dit super gespecialiseerde viertal vlekkeloos. En dat zonder smartphone!
Vasthouden aan het plan en de gemaakte afspraken. Dat is het geheim van deze viereenheid. In alle situaties waren zij meester. Waarom? Omdat ieder scenario vooraf was besproken. Elk teamlid was tot in detail op de hoogte van z’n rol. Dat sloot verrassingen uit. Maar binnen deze scripts was er ruimte voor creativiteit, zelfredzaamheid en eigen initiatief. Dat moest ook wel als Murdock zich had laten ontvoeren door een stel bebaarde premiejagers, of als Face zich weer eens had laten verblinden door vrouwelijk schoon en door haar opdrachtgever gevangen was genomen.
Inventiviteit
In eerste instantie was het aan hen om zich uit deze benarde situatie te redden. Daarbij kwam het aan op inventiviteit. Volgende opdracht was om de rest van het team te informeren. Hoewel BA een autotelefoon had, was dat geheime nummer ook wel ‘ns buiten bereik (geen idee of het team destijds een deal had met T-Mobile overigens). Heel sneaky kroop Howling Mad dan bijvoorbeeld bij een tankstation in de achterbak van een auto om te ontsnappen aan de bad guys. Vervolgens ging de trukendoos open om naar het lokale radiostation te komen, waar uiteindelijk de plaatselijke radiosulletjes om de tuin werden geleid, zodat de gecodeerde boodschappen de ether in werden geslingerd, die de rest van het team bereikten.
Daarom: fuck de oortjes
Dat waren nog eens tijden! In dat kader zeg ik ook fuck de oortjes in het wielrennen! Een discussie die al heel lang loopt en morgen een nieuw hoofdstuk krijgt. Want in de Olympische wegrace geldt een oortjesverbod. Communicatie met de bondscoach, in het geval van Nederland Leo van Vliet, tijdens de koers is zo goed als onmogelijk. Het komt aan op de renners, hun koersinzichten en het vooraf uitgekristalliseerde strijdplan aan. Fietsen zonder telefonie betekent dat de veiligheid in het geding komt, is de algehele opvatting in het hedendaagse wielerpeloton. Maar dit argument wordt misbruikt. Pure drogreden. Want het communicatiemiddel legt voornamelijk renners en koers plat. Robots op een dure wielrenfiets. Trouwens, mét ligt de helft van het deelnemersveld ook geregeld het asfalt van dichtbij te bekijken. Veiligheid, smeiligheid.
Morgen is het voor één keer een uur of zes terug naar de tijd van romantiek. Een koers voor de liefhebber en renners met gogme en/of durf. En waar één bondscoach (de Britse?) na afloop kan zeggen: ,,I love it when a plan comes together.”
Cc-foto: Thomas Ducroquet
