Reizen met het – openbaar – vervoer is voor iemand van mijn omvang iets moeilijker. Op dit moment probeer ik af te vallen en mezelf te motiveren om hier mee door te gaan. Deze week zal ik het hebben over mijn ervaringen in de vliegtuig.
Het vliegtuig is één van mijn favoriete transportmiddelen omdat het een vervoersmiddel is dat mij snel aflevert waar ik moet zijn. Oké, dat is dan ook het enigste voordeel voor mij. Voor een dik persoon heeft het vliegtuig teveel nadelen naar mijn mening. Wanneer ik online een ticket boek hoop ik dat er niet zoveel mensen in hetzelfde vliegtuig zullen zitten. Bij sommige websites staat er soms dat er nog één plaats over is. Dat verontrust mij dan.
Tellen bij de gate
Gearriveerd bij de gate ben ik aan het kijken naar mijn medereizigers, of daar ook hele dunne en slanke mensen tussen zitten waar ik wellicht naast kan zitten. Bij sommige luchtvaartmaatschappijen is het mogelijk om te zitten waar je wilt, maar bij andere heb je een vast stoelnummer dus kijk ik eigenlijk voor niets. Ik probeer ook te tellen hoeveel passagiers er zijn. Eigenlijk weet ik niet hoeveel mensen in een vliegtuig passen dus maak ik maar een schatting. Hoe minder mensen hoe meer kans op een hele rij voor mezelf!
De macht van de piloot
Uiteindelijk wanneer ik in het vliegtuig zit, kijk ik naar mijn stoelnummer en beginnen de zenuwen te werken. Zenuwachtig over naast wie ik kom te zitten. Ik hoop echt dat niemand naast mij komt zitten. Alstublieft laat mijn rij leeg zijn. Een groot probleem met een vlucht is dat je niet zomaar kan uitstappen bij een halte na een half uur of drie kwartier net als bij een metro of bus wanneer je het benauwd krijgt. Je zit gewoon vast in die ene stoel voor de hele vlucht. Het is namelijk niet mogelijk om de hele tijd rond te lopen vanwege het ‘gordel’ lichtknopje. Mijn theorie daarover is net als hoe Najib Amhali het uitlegt. De piloot wil macht uitoefenen over de passagiers. Dus hij zegt dat er slecht weer op komst is of dat er turbulentie is en schudt een paar keer met de ‘joystick’ van het vliegtuig. Wij brave passagiers gaan meteen zitten en houden onze gordel strak om met gedachtes over een vliegtuigcrash. Dankjewel captain!
Betasting
Oké, terugkomend op de stoel. Ik denk dat iedereen bekend is met de drie stoelen rij. Eraan denken is al een frustratie voor mij. Wanneer ik aan het inchecken ben vraag ik altijd om de plaats bij het raam of aan het gangpad. Dan heb ik tenminste wat meer ruimte en ben ik maar één persoon tot last in plaats van twee personen. Het gangpad is echter ook irritant omdat de stewardess met haar lichaam of met haar karretje tegen mijn grote lichaam aan botst. “Nee, mevrouw de stewardess ik ben u niet aan het betasten. U loopt zelf tegen mij aan. Kijk niet zo streng alstublieft. U bent degene die mij wakker maakt.”
Bij het inchecken vraag ik ook altijd om de nooduitgangstoelen. Die zijn breder en hebben ook meer beenruimte. De grond steward of stewardess kijkt mij aan en zegt “Geen probleem. Maar…” Daar is altijd een ‘maar.’ De steward of stewardess zegt vervolgens: “Ik weet niet of de steward of stewardess je daar zal laten zitten vanwege je volume.” Dat is ook een mooie manier om het te bewoorden. Ik denk gewoon proberen. Het is een aantal keren gebeurd dat ik bij de nooduitgang was gaan zitten en dat de steward of stewardess naar mij toe kwam en zei: “Sorry meneer, we moeten u verzoeken om op een andere plaats te gaan zitten omdat u niet de juiste persoon bent voor de nooduitgang vanwege uw lichaam.” Nee, dit is geen grap. Op zulke momenten glimlach ik, maar van binnen ben ik aan het huilen en hoop ik dat niet iedereen dit tafereel heeft gezien of gehoord. Asjeblieft laat mij verdwijnen uit dit vliegtuig.
Vriendelijke en vrolijke stewardessen
Dus na al deze problemen met het zitten komt het proces van de gordel om doen. Oh nee! De gordel is niet lang genoeg. Dus ik roep een steward of een stewardess en probeer op een zo vriendelijke en stille manier naar mijn gordel te wijzen en hulp te vragen: “Pssst, ik heb een extensie nodig.” Jammer genoeg zegt zij of hij dan met een luide, vriendelijke en vrolijke stem: “Natuurlijk meneer, ik zal u meteen een gordelextensie brengen.” In mezelf: “Neeee, wees alsjeblieft niet zo luid.” Ik schaam me zo diep op dat moment. En nogmaals wens ik dat ik daar nooit was geweest.
Jij hebt geen trek?
Nadat we allen zitten en uiteindelijk stabiel in de lucht vliegen kan het serveren van eten en drinken starten. Weet je al wat er gaat gebeuren? Het opklapbare tafeltje in het vliegtuig kan niet helemaal naar beneden komen vanwege mijn mooie buik. – Trouwens even een opmerking over mijn buik. Ik heb gemerkt dat mijn buik erg populair is onder de mensen en dieren omdat het zo zacht en lekker knuffelbaar is. Ze leggen allemaal hun hoofd op mijn buik en doen graag een dutje. Heel vreemd…. – Ik zeg dus tegen de steward of stewardess “U hoeft mij niet te serveren, ik heb niet zoveel trek of dorst.” Haha, kun je het gezicht inbeelden van die persoon? “Jij, jij hebt geen trek?” Haha, geweldig… Maar van binnen doet het pijn. Na de vlucht ben ik zo opgelucht. Ik wil springen, zingen en woohoo roepen van vreugde!
Deze blog verscheen al eerder op Life & Dialogue
CC-Foto: Daniel Schwen
