Hij was al in de adelstand verheven in Groot-Brittannië, maar Sir Chris Hoy krikte op de Spelen in Londen zijn status nog wat verder op door zijn land goud te bezorgen op het onderdeel teamsprint. Hoy werd daarmee de meest succesvolle Britse olympiër aller tijden.
Chris Hoy, de Britse vlaggendrager tijdens de openingsceremonie. Een 36-jarige legende van wie heel Groot-Brittannië verwachtte dat hij goud zou pakken. Eigenlijk zelfs twee gouden medailles. Zou hij het kunnen waarmaken?
Er waren vooraf best wel twijfels bij veel wielervolgers. Hoy kende na Peking twee matige jaren, mede door blessures. Vorig jaar liet hij bij het wereldkampioenschap al wel zien dat het serieus was met zijn ambities richting Londen. In Apeldoorn veroverde Hoy zilver op de keirin en op de teamsprint. Keurige resultaten. Maar ja, geen goud. En alleen die kleur zou van hem worden verwacht tijdens deze Spelen.
Kan hij het nog?
Donderdag volgde ik Hoy in zijn strijd naar goud op de teamsprint. Die ijzige blik bij de start, het knipperen met de ogen. Niets horen, niets zien. Totale concentratie. Ruim tweeënveertig seconden later had Hoy antwoord gegeven op de vraag of hij nog kon sprinten. Ja, hij kon het nog. Onder maximale druk zelfs. Resultaat: een wereldrecord en zijn vijfde olympische titel. Mission accomplished.
Nou maakte ik me vooraf niet zo druk over de mentale weerbaarheid van Hoy. Dat het mentaal wel goed zit bij de Britse sprinter zag ik al 2004 tijdens de Spelen van Athene. Wat hij daar opvoerde, was met voorsprong mijn strafste beleving van het jaar.
Tijdens de kilometertijdrit, destijds nog olympisch, reden de drie renners voor hem achter elkaar een nieuw wereldrecord op zeeniveau: eerst de Australiër Shane Kelly, toen de Duitser Stefan Nimke, en vervolgens de Franse favoriet Arnaud Tournant. Om goud te halen moest Hoy als laatste renner voor de vierde achtereenvolgende keer het wereldrecord verbreken. Menig renner zou verkrampen bij die gedachte. Niet bestand zijn tegen die immense druk. Maar niet Christopher Andrew Hoy. Hij slaagde met vlag en wimpel.
Engelse sneltrein
Hoy reed daar in een kleine minuut het verzamelde pisteheil naar de verdoemenis. Belachelijk gemaakt door een paar kolossale dijbenen. Hoy reed als een Engelse sneltrein. Maar dan wel eentje met stijl en klasse. Een streling voor het oog. Van tactisch vernuft was geen sprake. Daarvoor was zijn overwicht te groot. Ik zag die dag een groot sporter dé perfecte wedstrijd rijden.
Dinsdag komt de Schotse oermens nog in actie op de keirin. Het onderdeel dat hij beheerst als geen ander. Met de vorm zit het wel goed. En hij heeft bewezen dat hij bestand is tegen de spanning. Wie hem gaat afstoppen? Niemand. Sir Chris Hoy, zesvoudig olympisch kampioen, schrijf maar op.
