De Russische Premjer Liga wordt steeds interessanter voor voetballers die in Nederland spelen maar de stap naar een topland nooit zullen kunnen maken. Het niveau van de meeste clubs ligt niet veel hoger dan in de Eredivisie maar je kunt er nu eenmaal meer verdienen. Is dat het waard?
Voor Aras Özbiliz wel. De in Turkije geboren Armeniër met een Nederlands paspoort gaat naar een club waar ik eigenlijk nog nooit van gehoord had: FK Koeban Krasnodar. Een club die niet veel op zijn palmares heeft staan. Vier keer kampioen van de Sovjet-Unie, voor het laatst in 1987.
Heen-en-weer
De afgelopen jaren is de club meer een soort heen-en-weer tussen het hoogste en tweede niveau in Rusland. De club debuteerde in 1991 in de Premjer Liga, maar alleen doordat de Sovjet-Unie ophield te bestaan. Daarna was er degradatie en kwam de club pas in 2004 terug. Het seizoen daarop weer degradatie, in 2006 promotie, in 2007 degradatie, in 2008 promotie, in 2009 degradatie. Sinds 2010 speelt de ploeg wel op het hoogste niveau, maar het blijft hooguit een subtopper.
Een heel andere club dan bijvoorbeeld CSKA Moskou, Rubin Kazan, Zenit Sint Petersburg of voor mijn part FC Anzhi Makhachkala. Daar zit geld, maar die koppelen het wel aan goede prestaties. Ze kopen goede spelers en presteren behoorlijk in Europa. Dan is een overstap vanaf de recordkampioen wel te billijken.
Goed gevulde portemonnee
Maar Koeban Krasnodar? Het is al duidelijk dat Özbiliz er een veelvoud van zijn salaris bij Ajax kan gaan verdienen. En daar zit hem natuurlijk de kneep. Voor Ajax was hij te licht. Had hij sowieso twee mensen voor zich staan. Een groot talent, maar het was er nooit echt uitgekomen. Een vertrek lag dus voor de hand.
Als je dan moet kiezen tussen een Nederlandse subtopper of een Russische middenmoter is die keuze snel gemaakt. Een paar honderdduizend euro per jaar of een paar miljoen. Ik zou het eerste al prima vinden, maar als ik de keuze had… Ook in Krasnodar moet hij trouwens twee rechtsbuitens voor zich dulden. Maar met een goed gevulde portemonnee zit je net wat lekkerder op de bank of tribune.
Voordelen
Want het is natuurlijk de vraag of het talent er daar wel uitkomt. In dat gekke, verre land. Ook voor Özbiliz. Die kwam immers al als jonkie naar Nederland met zijn familie. Hij moet zich dus als 22-jarige, die nooit echt doorgebroken is, in een vreemd land twee plekken naar boven knokken in de pikorde. Een hele kluif. Dat Krasnodar relatief dicht bij Armenië ligt, maakt dus weinig uit. Het waren trouwens wel zijn ploeggenoten in het Armeense nationale elftal die hem op de “voordelen” van de Russische competitie hadden gewezen.
Maar wat dan die voordelen zijn? Voor iedere wedstrijd duizenden kilometers vliegen, lijkt me niet echt een voordeel. In deelrepublieken spelen waar een halve oorlog heerst eigenlijk ook niet. De op zijn minst excentrieke steenrijke voorzitters zijn dat misschien wel. Die zorgen voor een enorm salaris. Maar kunnen je breken als ze dat willen. Letterlijk.
Geweld tegen moslims en voetballers
Koeban Krasnodar heeft ook zo’n interessante voorzitter. De man heet Aleksander Tkachyov. Hij is niet alleen preses van de voetbalclub, maar ook gouverneur van de regio en beschermeling van zijn naamgenoot Poetin. Deze man vindt het normaal om paramilitairen in te huren om met geweld moslims buiten te houden uit zijn provincie.
Dat heeft dan niets met voetbal te maken, maar daarin is de club ook niet van onbesproken gedrag. Toen de Montenegrijn Nikola Nikezić na een prima seizoen in 2010 ineens ongewenst was, moest hij zelf zijn contract verbreken. Hij werd niet verkocht, zijn doorlopende contract werd niet afgekocht. Gewoon even tekenen. Toen hij dat niet deed, werd op kantoor ontboden en daar mishandeld door mannen van de Russische Maffia.
Het is dus maar te hopen dat Özbiliz wel bevalt bij de clubleiding. Alleen dan kan hij als derde rechtsbuiten lekker sparen voor zijn pensioen.
