“Ich bin ein Langstudeerder!” Met deze enigszins potsierlijke JFK-imitatie dacht Alexander Pechtold in januari 2011 het hele Malieveld te beroeren. Dat was op de grote onderwijsdemonstratie waar hij even kwam uitleggen hoe erg D66 wel niet vóór hoger onderwijs is, en tégen de langstudeerboete. Als een echte superster kreeg Pechtold zelfs een eigen kledinglijn om deze briljante oneliner te vieren. In het eerste lijsttrekkersdebat bij het USC herhaalde hij het nog maar even, voor degenen die het wellicht vergeten waren. Mooier nog, van Pechtold zou er zelfs een langstudeerbonus mogen zijn.
Het moge duidelijk zijn: stem D66, en de langstudeerder is gered. Niet langer onderdrukt door de grote boze Halbe Zijlstra. Vrij om een bestuursjaar bij een vereniging te doen. Vrij om een verkeerde studie te kiezen. Vrij om een jaar naar het buitenland te gaan. Student verheugt u: D66 komt ons verlossen. Al moeten alle andere kroonkreunjuwelen opgeborgen worden, studenten zijn veilig. Geen langstudeerboete. Net als alle andere bezuinigingen op het hoger onderwijs. Want iets met innovatie. En iets met kenniseconomie. Dus goed. Sowieso. Altijd. MBO? Wat is dat ook al weer?
Kunduz
Gelukkig voor ons, als lotgenoot-langstudeerders, viel het kabinet al in april. Met een flexibiliteit die je verder alleen in een 4-jarig Chinees turnertje ziet, draaiden CDA en VVD zich vervolgens af van de PVV en zaten aan tafel met hun vriendjes waarmee ze eerder al die succesvolle Kunduz-missie mogelijk gemaakt hadden. En al praatte die stomkop* van een Diederik Samsom – jeweetwel, van die partij die zich ook altijd tegen de langstudeerboete verzette – niet eens mee, als langstudeerder wisten we: Alexander vergeet zijn vriendjes niet, die boete per 1 september hoef ik niet te betalen.
Of wel? Na een acrobatische truc waarin D66 het voor elkaar kreeg om zó ver over de eigen schaduw heen te springen dat het weer op dezelfde plaats landde en het eigen programma als revolutionair Kunduz-akkoord presenteerde, bleken de mooie woorden van Pechtold toch wat minder Kennedy en wat meer Chroetsjov te zijn. De boete verdween niet. Een voorstel van de PvdA om de langstudeerboete op te schorten omdat álle partijen deze willen afschaffen werd getorpedeerd. En terecht natuurlijk, want het akkoord is heilig en mag niet veranderd worden. En de tegenargumenten die eerst aangevoerd werden, werden instant ongeldig. De heilige begroting riep, Europa wil de 3% zien, en dus werd er toch maar lekker bezuinigd op studenten.
Als een blad aan de boom
Of toch niet. Want er moet niet alleen geld verdiend worden, maar ook zetels. En dus klapten Pechtold, Buma en Sap – samen toch een meerderheid binnen de Kunduzclub – als een blad aan een boom om zodra ze die studentjes in het gezicht moesten kijken. Die zouden namelijk gelijk een groep Oost-Berlijners zo naar andere partijen kunnen lopen. Toch maar geen langstudeerboete, zei Buma. Alexander overwint! Tofik Dibi vraagt een spoeddebat aan! Hosanna! Dat zo’n aanvraag er al lag, niet ondersteund door GL en D66: een kniesoor die daar op let. Dus moet de boete direct op de schop. Een beetje goedkoop pluchepopulisme als het je uitkomt, dát redt het onderwijs. En de kenniseconomie. Laat de rest maar zitten, de student is veilig. We kunnen weer rustig slapen. Je hoeft de wekker niet eens te zetten op 13 september. Alexander komt je wel wakker maken.
* NB: dit is ironie. Een linkse partij hoort niet met een stel 3%-fetisjisten door een hoepeltje te springen om gezichtsverlies van CDA en VVD in Europa te voorkomen.
Lucas Roorda is secretaris politiek & campagnes van de Jonge Socialisten, Marnix Brinkman is presidiumlid en oud-penningmeester van de Jonge Socialisten. Beiden hebben alvast 3000 euro gespaard omdat ze niet in de genade van Alexander geloven.
CC-Foto: Bas Sijpkes
