Voetbalminnend Nederland zit zich woensdag opnieuw te verbijten voor de televisie. Het door Van Gaal ververste Oranje gaat ook tegen België verder met prutsen. De lijn van het zwakste optreden ooit op een Europees kampioenschap wordt feilloos doorgetrokken. Dat duidt op stabiliteit is de meest positieve conclusie.
Nederland is verre van perfect. Perfectie is in voetbal ook een streven, maar dit is nooit haalbaar. Dit in tegenstelling tot honkbal – of baseball zoals ’t genoemd zou moeten worden. En woensdagavond, ongeveer op hetzelfde moment dat Louis’ selectie loopt te klooien op een grasveld in Brussel gooit Felix Hernandez zijn eerste pitches. De rechtshandige werper van de Seattle Mariners moet het de slinkse slagploeg van de Tampa Bay Rays lastig maken.
Deze avond ligt de focus helemaal niet op deze ontmoeting. Alle ogen zijn gericht op het duel tussen de Washington Nationals en vooral de San Francisco Giants. Niet alleen staat er qua pitching een top match-up op het programma: Strasburg versus Lincecum, maar er is groot nieuws. Giants-oufielder en All Star Melky Cabrera is gepakt op doping en moet vijftig potjes aan de kant blijven. Een ware hype kondigt zich aan.
In de schaduw van dit duel begint Hernandez, een heel aardige pitcher met een nette staat van dienst, aan z’n moment van glorie. Na zes innings is het nog geen enkele Ray gelukt verder te komen dan het slagperk. Spelers, fans en media beginnen inmiddels zenuwachtig te worden. Hij is nog perfect wordt overal gefluisterd. Vooral niet hardop zeggen, want niemand wil hem jinxen; op Tampa Bay na dan.
Inmiddels loopt menig timeline over als Seattle’s ace weer een tegenstander naar de dug-out heeft gestuurd. De spanning is te snijden. Baseball-volgers app-en elkaar, Twitter draait Hernandez-overuren en commentatoren zoeken met overslaande stem naar superlatieven. Gaat het hem dan echt lukken? In zijn vorige start was hij al dichtbij. Toen incasseerde Hernandez slechts twee honkslagen. Hij is dus in supervorm. Zijn controle is goed.
Inmiddels is het de achtste inning en zelfs MLB-commissioner Bud Selig laat alles uit z’n handen vallen. Ook hij zit op het puntje van zijn stoel. De ster in kwestie doet overkomen alsof hij geen zenuwen kent. Vijf van de laatste zes slagmensen krijgen een strike-out te slikken.
Na de laatste out op Sean Rodriguez explodeert Safeco Field en in het bijzonder Hernandez. Hij was vandaag perfect. Hij beleefde de dag waar iedere pitcher van droomt. Hij flikt het om 27 opeenvolgende batters kansloos te laten. Voor de 23ste keer in de lange, lange geschiedenis van de MLB noteert een werper een ‘perfect game’.
In 2012 gingen Philip Humber en Matt Cain Hernandez al voor. Alsof het een wijn betreft is dit dus een goed jaar. Van verzadiging is geen sprake. Bij niemand, want perfect zijn, is en blijft bijzonder. En wonderschoon, al levert aanmodderen op een voetbalveld ook altijd genoeg stof tot napraten op.
