De zomer is warm in Cairo. Heel warm. Heet zelfs. Dat de airconditioning op dertig graden staat en je denkt ‘lekker fris!’. Nou woon ik hier uit vrije wil, dus ik vind dat ik daar niet over mag klagen. Bovendien is het met ventilatoren en airconditioning best te doen. Maar de afgelopen weken valt de stroom om de haverklap uit en dan is het bij veertig graden opeens zweten geblazen.
De stroomvoorziening in Cairo is op z’n zachtst gezegd een beetje een zooitje. In Nederland is het normaal gesproken zo dat hele straten of wijken op hetzelfde stroomnet zitten. Hier verschilt het per appartement. Zo kan het gebeuren dat ik thuis in het donker zit, terwijl de straatverlichting het nog wel doet en de onderburen gewoon televisie kunnen blijven kijken.
Ook stroom illegaal aftappen gebeurt op grote schaal. Zo kreeg een vriend in zijn nieuwe appartement een elektriciteitsrekening van 11.000 Egyptische pond, een slordige 1400 euro. Voor een maand. Bleek het complete gebouw naast hem hun stroom te halen uit de twee draadjes die uit zijn badkamerraampje lopen. Welkom in Egypte.
Op welk net de kiosk voor de deur aangesloten zit weet ik niet, maar hun Egyptische top-40 blèrende boombox is nooit stil. De liften in ons gebouw blijven het ook altijd doen, net als de ventilator en de televisie achter het bureau van de beveiligingsbeambte van ons gebouw. In ruil voor een broodje falafel heb ik daar afgelopen week een paar uur zitten tikken om een deadline te halen. Goedkoper dan bij het cafe om de hoek en inclusief lekker bot commentaar op het televisienieuws.
Ezel
De Egyptische president Mohammed Morsi verschijnt in beeld. Beveiliger Ahmed begint onmiddellijk wild met zijn hoofd te schudden. ‘Wat een ezel. Die man kan ons land toch niet redden? Hij heeft nog geen hout uitgevoerd sinds hij aan de macht is. We staan er nog steeds slecht voor.’ Ahmed vertegenwoordigd een veelgehoorde klacht onder de Egyptische bevolking. De revolutie gaat ze niet snel genoeg. Het plukken van de vruchten duurt te lang. Hun geduld is op.
Eerst was het ‘als Mubarak weg is wordt alles beter’. Dat veranderde langzaam in ‘zodra er een nieuw parlement zit komt er schot in’. Toen werd het ‘wanneer we nou maar eens een nieuwe president hebben zal het wel goed komen’, gevolgd door ‘de revolutie is pas voltooid zodra het leger de macht overdraagt’. De nieuwe president is er en de top van de legerleiding is ontslagen, maar nog steeds is er in principe geen klap veranderd.
Apegapen
Morsi is twee maanden president en het land wordt geplaagd door stroomstoringen, water- en brandstoftekorten, de economie ligt op apegapen, toeristen blijven weg, de Egyptische pond staat op omvallen en de werkloosheid bereikte vorige maand opnieuw een record. Het was wel mooi geweest met die Morsi, vonden zijn tegenstanders daarom, en er werd opgeroepen tot een demonstratie. En niet zomaar een. Nee, de kantoren van de Moslimbroederschap moesten dit keer in de brand. Dat zou die baarden wel leren!
Afgelopen vrijdag was het zover. Vol verwachting klopte mijn hart. Mijn camera had ik alvast klaargelegd bij de deur. Ik hoor in de loop van de middag verschillende berichten over kleine opstootjes tussen aan- en tegenhangers van de Moslimbroederschap, maar het lijkt nergens echt uit de hand te lopen. Ik zie op Twitter foto’s voorbij komen van een vrijwel leeg Tahrirplein en ook uit de tweets ter plaatse blijkt dat er ongeveer drie mannen en een paardenkop zijn komen opdagen.
Geweerschoten
Een vriend die belt met een update vanuit de binnenstad wordt tijdens ons telefoongesprek omver gelopen door een groep demonstranten, terwijl ik op de achtergrond geweerschoten hoor.
‘Wow, what the fuck! Aaaahh!’ Kraak, kraak. Ritsel, ritsel.
‘Hallo?…. Jaco?…. Hallo??’
‘Niks aan de hand’, klinkt het tien seconden later. ‘Een of andere malloot kwam voorbij geracet op een motor, en zijn maat die achterop zat schoot een paar keer in de lucht. Het was even rennen en paniek, maar nu is alles weer rustig. Er is hier niks aan de hand, hoor. Ik heb het wel gezien, ik ga naar de bioscoop. Doei!’
Spandoek
Om vijf uur ga ik zelf even kijken op Tahrir. Tegen zonsondergang wordt het meestal drukker, want dan is het niet meer zo godvergeten heet. Afgezien van de reguliere verkopers en een paar bebaarde mannen met een spandoek is er niets te zien. Het lijkt nog even spannend te worden bij het presidentieel paleis, waar naar verluid ‘een paar duizend man’ op de been zijn, maar ook daar druipen de demonstranten na een nachtje overblijven af.
Als ik ‘s avonds thuis kom vraag ik wat Ahmed van de lage opkomst vindt. ‘De mensen zijn moe. Iedere keer maar weer protesteren op dat plein en we komen er geen meter verder mee’, zegt hij teleurgesteld. De rek lijkt eruit qua demonstreren. Dat heeft Morsi dan toch maar mooi bereikt.
Freelance correspondent en fotografe Ester Meerman schrijft vanuit Egypte voor De Buitenlandredactie. Over haar werk en belevenissen in Caïro, maar ook de zaken waar zij als Nederlandse journalist tegenaan loopt. Volg haar op Twitter: @estermeerman.
