Er is nogal wat te doen om het optreden van de legendarische Clint Eastwood op de laatste dag van de Republikeinse conventie. De journalisten en mensen thuis krabden zich op het hoofd om de bizarre act met een lege stoel waarmee Dirty Harry zogenaamd een dialoog voerde met een onzichtbare president Obama. Een dialoog doorspekt met onnavolgbare foute grappen. Maar dat maakte voor de fan base op de tribunes van het Tampa Bay Times Forum geen bal uit. Het is daar een heel andere wereld. Je bent er nou eenmaal om jouw team aan te moedigen, en alles wat in het nadeel gezegd wordt van de tegenpartij (Team Obama) kan rekenen op luid gejuich. En als het jouw partij dan ook nog lukt om een Hollywood cowboy als Clint Eastwood (CLINT EASTWOOD!!1!!) te strikken, dan kan je avond niet meer stuk. Het is toch fantastisch om met een heel stadion de gevleugelde woorden MAKE MY DAY mee te brullen? Ik had zelf ook voor het grootste gedeelte geen flauw idee waar ome Clint het allemaal over had, die man is zo oud en dat gewauwel was nauwelijks te verstaan bovenin. En toch heb ik me kostelijk vermaakt.
Feest
Een nationale partij conventie is niets meer dan een excuus om een geweldige feest te organiseren voor de getrouwen van je politieke familie. Niemand komt er omdat ze Mitt Romney nou zo graag willen huldigen als de officiële Republikeinse presidentskandidaat. Ze komen voor het samenzijn, het aanschurken tegen partij bobo’s, de feestjes met open bar en gewoon om te vieren bij wat voor geweldige politieke partij ze horen. Alle cliché-matige slogans die van het podium opgelepeld worden kunnen rekenen op instemmend gejoel. Dat gejoel blijft op tv een beetje gedempt op de achtergrond, maar in een stadion werkt het behoorlijk oorverdovend. En ook als er niet luid gejuicht wordt, laten de partijgetrouwen telkens van zich horen met “Yeah!”, “That’s right!” en “Amen, bro!”. Men slaat vooral aan op alle aanvallen die op president Obama afgevuurd worden. Wanneer een spreker begint met “We have a message for President Obama…” vult de dame in mijn rij het meteen aan met : “OUT! Get the hell out!” Ze giechelt en voegt er aan toe “I’m from New Jersey”, bij wijze van verontschuldiging voor haar grove taalgebruik.” Ze heeft inderdaad hetzelfde temperament als haar heethoofdige gouverneur Chris Christie.
Topsport
Het feit dat de partijconventie gehouden wordt in een sportstadion is bijzonder passend. Want de manier waarop politiek hier beleefd wordt, heeft alles weg van een sportwedstrijd. De supporters zijn uitgedost in de kleuren van de partij en behangen zich met buttons en gekke hoedjes die behalve over hun partij ook iets zeggen over de staat waar ze vandaan komen. De bordjes met strak geregisseerde slogans die delegates en gasten omhoog houden zijn niet zelfgemaakt, maar ze zwaaien er niet minder enthousiast mee. De speechers zijn de topsporters die vele uren geoefend hebben voor hun moment suprême en worden op de voet gevolgd door de media. Als Mitt Romney zich in de middag naar het podium begeeft om even de teleprompters af te stellen, zit iedereen er bovenop. Alsof je naar een training van het nationale elftal gaat kijken.
Maar ook voor Amerikaanse journalisten die de kandidaten overal achterna reizen, zijn de presidentiële verkiezingen topsport. Terwijl we op de laatste dag van de conventie ’s middags wachten op Mitt Romney en Paul Ryan die met hun voltallige nationale campagnestaf op de foto gaan, spreek ik met een journaliste die er helemaal doorheen zit. “I just want this to be over.” Ze wrijft over haar vermoeide voeten die ingetaped zijn met pleisters. Ik vraag haar of ze de conventie leuker zou vinden als dit haar partij was. Ze verklaart dat ze op fiscaal gebied eigenlijk meer gemeen heeft met Republikeinen, op sociaal gebied is ze wel meer liberaal. Maar ze is echt geen fan van president Obama, die volgens haar het Congres te vaak buiten spel heeft gezet. Daar ligt het dus niet aan, hoewel ze wel wilt toegeven dat Democraten veel betere muziek hebben en leukere feestjes. De campagnes zijn alleen zo negatief geworden, verklaart ze. “I’m sick and tired of hearing the same talking points over and over and how our country is going down the drain.” Als het aan haar ligt, worden campagnes teruggebracht tot positieve jingles. Iets als “Pick Mitt! Pick Mitt!” en dat dan met een vrolijk deuntje.
Enthusiasm gap
Het enthousiasme voor Mitt Romney is overigens net zo authentiek als de zogenaamd zelfgeschreven bordjes die de campagne uitdeelt. De mensen die ik spreek halen hun schouders op over de robotachtige Mormoon uit Massachussetts. Het belangrijkste is dat hij Barack Obama uit het Witte Huis kan verdrijven. Republikeinen die eerst hun hart hadden gegeven aan meer conservatievere kandidaten als Rick Perry of Rick Santorum schikken zich in hun lot. “I’ll vote for whoever is better than Obama”. En als ik vraag of ze excited zijn over Mitt Romney, zeggen ze -wel mooi die loyaliteit- dat ze inderdaad excited zijn. Maar het klinkt helemaal niet excited. Eerder vroeg ik in de wandelgangen van het conventiecomplex ook al aan CNN’s John King of hij excited was of dat hij de verkiezingen dit keer stiekem toch best wel boring vond. Amerikaanse media kunnen namelijk zo heerlijk schreeuwerig zijn, ook al gebeurt er geen hol. Dat was meteen het einde van een verder gezellig gesprek.
Als je CNN en de andere nieuwszenders moet geloven is het allemaal geweldig spannend, maar de verkoper van de grootste politieke buttons winkel in het Zuiden die ik sprak, weet wel beter. Hij doet niet zulke goede zaken dit verkiezingsjaar. De meeste buttons die hij verkoopt zijn die van ‘NObama’ en Ron Paul. “People are just not so enthusiastic about these elections.” Daar kunnen de 120.000 ballonnen die van de week op Mitt Romney neerdaalden niets aan veranderen.
Ben heel benieuwd hoe het in North Carolina is met Barack Obama’s eigen enthusiasm gap: het gat tussen 2008 en 2012. Let’s find out!
Bertine Moenaff is redacteur voor de WarRoom en volgt voor DeJaap de Republikeinse en Democratische conventies.
