Sinds half geïmporteerd Amsterdam me volgt op Twitter, is de lol van het twitteren over willekeurige Nederlandse plaatsen er wel een beetje af. Het blijkt namelijk een mores de woonplaats van iemand die buiten de ring woont te beledigen wanneer er een plaatsnaam in de tweet wordt genoemd.
Het begon op te vallen toen ik laatst over een schattig restaurantje in de Rivierenbuurt (Amsterdam) twitterde. Op toeristen en trams na, zijn mijn tweets over Amsterdam louter positief, een ironische uitzondering daargelaten. Verscheidene mensen reageerden denigrerend over Utrecht op mijn enorm positieve uiting en kregen het voor elkaar in 140 tekens kunstig te betogen hoe aftands en kut Utrecht, bah, is en ik moest het eens wagen te vergelijken met Amsterdam.
Wait, wut?
Sindsdien lijkt iedere tweet met een plaatsnaam erin verdoemd en volgt er doorgaans een kanonnade aan drogredenen waarom ik een andere plaats dan Amsterdam leuk kan vinden. Filmfestival Utrecht? In Amsterdam wónen acteurs. Rotterdam jazzstad? Hallo, Bimhuis? Studentendemonstratie in Den Haag? Amsterdam heeft tenminste idealen met Kony2012. Groningen gezellig? Koop je niks voor, netwerk, daar gaat het om. Brabanders vriendelijk? Eh, ik woon in Amsterdám?
Men zeurt geregeld over de individualistische maatschappij, maar de importvolgers laten weinig blijken van het bestaan ervan. Collectief wordt me even door de strot geduwd dat Amsterdam de coolste stad van de wereld is, op Berlijn na, maar dat waait wel weer over. Wat is het? Onzekerheid? Je bent jong en in de allercoolste stad van Nederland gaan wonen. De hóófdstad nota bene! En wat nou als er iemand is die een andere stad leuker vindt? Ben je mooi even de pineut, de groepsdruk, de onzekerheid. Een dwangneurose, je moet blijkbaar iedereen zonder aanleiding vertellen in wat voor coole stad je woont.
Ik generaliseer. Kijk. Mijn punt. Naar het schijnt moet ik ieder individu ook daadwerkelijk als een individu zien. Dat betekent dat niet iedere import-Amsterdammer mij zijn lievelingsstad door de strot duwt. Feit. En warempel, dat zou dus kunnen betekenen dat ik als individu met een eigen visie Amsterdam niet op nummer één heb staan. Tada!
Dring mij je mening niet op. Ik heb moeite met autoriteit, hoe harder je roept dat er niets is buiten Amsterdam, hoe beter ik het kan ontkrachten. Ik ben gek op Amsterdam. En waarschijnlijk zal ik er ook nog wel terecht komen als ik later groot ben. Maar ik vermaak me dus nog even prima in Utrecht. En omstreken. Ik ken de kroegen en kathedralen van Amsterdam tot in Maastricht. Laat mij daar nou nog maar even lekker verdwalen. Dat houdt niet alleen de boel in evenwicht, dat scheelt jullie ook weer 10m2 kostbare woonruimte. Ik geniet nog even voor ik mezelf over een paar jaar volledig geïsoleerd terugvind in de grachtengordel.
Ingelise de Vries (confettigeneratie) is gek op de nachttrein van Amsterdam naar Utrecht en is nog steeds in de veronderstelling dat er buiten de ring óók interessante mensen wonen. Daarom zal ze voorlopig ook nog even niet naar Amsterdam verhuizen.
Foto: Ingelise de Vries
