Hysterie over de mogelijke verdere uitbreiding van de EU met Oekraïne, Moldavië, Georgië en Azerbaijan afgelopen week. Laten we kijken hoe het staat met dat andere land waarvan velen willen dat het nooit toetreedt: Turkije. Hoe staat het met de toetreding, vroeg ik me dit voorjaar af. Toen ik die vraag stelde aan GroenLinks-Europarlementariër Judith Sargentini, begon ze heel hard te zuchten: “Dat onderwerp speelt toch helemaal niet?” Het gesprek over Turkije was snel afgelopen.
Dan maar naar de expert in het Europees Parlement: PvdA-Europarlementariër Kati Piri. Zij is rapporteur, een functie in het Europees Parlement waar je nooit iets over hoort, maar die wel heel belangrijk is. Piri schrijft jaarlijks een rapport over de voortgang van de onderhandelingen met Turkije zodat het Europees Parlement daar een standpunt over kan innemen. Piri is het type Europarlementariër waar eurosceptici jeuk van krijgen: zij is voorstander van toetreding.
Turkije is officieel kandidaat-lidstaat van de EU, wat vooral betekent dat er een jarenlange onderhandeling plaatsvindt die ertoe moet leiden dat Turkije zich aan alle Europese regels gaat houden. Maar ook Piri geeft toe dat toetreding in dit geval wel heel ver weg ligt. Er moet heel veel veranderen in het land en dan gaat het nog om fundamentele dingen ook, zoals het respecteren van democratische principes. Die Turkije-toetreding, die komt er voorlopig niet. Misschien wel nooit.
Gek dus dat de afgelopen week GeenStijl begon over een referendum over de mogelijke toetreding van Oekraïne, Georgië en Moldavië. Met die landen zijn associatieovereenkomsten gesloten. De suggestie van GeenStijl is: dit is een stap richting EU-lidmaatschap. Afgelopen week kwam een soortgelijke suggestie op bij het Forum voor Democratie: alsof Azerbaijan wellicht ook tot de EU zou kunnen toetreden.
Is deze suggestie raar? Als je slecht leest niet, want dan zie je op deze website dat de EU binnenkort ook in Noord-Afrika, het Midden-Oosten en de Kaukasus neerstrijkt. Er is namelijk een European Neighbourhood Policy: een soort subsidiebeleid voor omringende niet-EU-landen, met name bedoeld om die landen democratischer te maken. Dat is bijvoorbeeld bij Azerbaijan geen overbodige luxe. Associatieverdragen doen iets soortgelijks en betreffen tevens economische samenwerking. Maar Oekraïne, Moldavië, Georgië en Azerbaijan wordt nergens lidmaatschap beloofd. Het is accurater te stellen dat de gesloten verdragen en afspraken een alternatief voor lidmaatschap zijn.
Zo gaat dat dus in de EU. EU-websites bulken van de informatie en eurofielen noemen dat “transparantie”. Maar het is eerder een doolhof waar niemand de weg in kan vinden omdat er zo ontzettend veel soorten beleid zijn die allemaal net even anders zijn. Dat vraagt leeswerk en daar heeft vrijwel niemand zin in. En dus is een flard aan informatie al genoeg om iedereen te alarmeren over van alles en nog wat. Als de EU met andere landen praat bijvoorbeeld. Maar dat suggereert niets over toetreding en het garandeert zelfs geen innige samenwerking.
Men zou zich beter druk kunnen maken over de effectiviteit van dit subsidiecircus.
In de maand juli organiseert ThePostOnline een crowdfunding-actie: stuur Chris Aalberts vanaf september naar Brussel om twee keer per week verslag te doen van Europese politiek. Je kunt ook bijdragen aan deze actie. Lees hier meer.
