Toen hij tijdens de Olympische Spelen weer hele avonden voor de tv zat om atletiek te kijken, wist Herwin Thole dat het tijd was om een wedstrijd te bezoeken. Vrijdag 7 september was hij bij de 36e Memorial Ivo van Damme in Brussel voor de finale van de Diamond League.
Op slagen van een Oegandese trommelgroep rennen breekbare Kenianen 25 rondjes over het tartan van de atletiekbaan. Niemand in het publiek heeft de aandacht er volledig bij. De omroeper meldt de kilometertijden en pas bij de laatste ronde gaan de mensen staan en juichen.
Er gebeurt gewoonweg te veel in dat kleine half uur. Mannen springen ver, vrouwen springen hoog en atleten voor startende onderdelen worden voorgesteld op stampende dancemuziek.
Maar chaotisch is het nooit: het is snel zappen van moment naar moment onder begeleiding van de speaker, die afwisselt tussen Frans en Nederlands. Bij het voorstellen van de atleten komt daar nog Engels bij: de sporters worden aangekondigd in een taal die ze zelf verstaan.
De wave
Het is een zwoele zomeravond in het bomvolle Koning Boudewijnstadion. Bijna 50.000 toeschouwers, waaronder vele gezinnen met verrekijkers, klappen en joelen.
Rechts van mij proberen twee jongens, al dan niet van de organisatie, om een tribunevak aan te zetten tot de wave. “Heeeeeuujj”, klinkt het ineens en mensen springen zwaaiend op. Het naburige vak heeft het door en doet mee, het vak ernaast ook, maar dan stokt het. Uit het ‘moedervak’ klinkt boegeroep. Volgende poging. De wave komt iets verder, maar stopt na een halve ronde. Na zeven pogingen gaat-ie eindelijk volledig het stadion rond. Maar dan ook gelijk twee keer achter elkaar.
Memorial Van Damme
De atletiekmeeting in Brussel is de afsluiter van het atletiekseizoen. Het evenement is een eerbetoon aan Ivo van Damme, de Belgische middenafstandsloper die in december 1976 om het leven kwam bij een auto-ongeval. Een half jaar daarvoor werd hij bij de Spelen in Montreal tweede op zowel de 800 als 1500 meter.
De Memorial Van Damme is tegenwoordig onderdeel van de Diamond League, een serie van veertien atletiekmeetings over de hele wereld. Degene die op zijn onderdeel aan het einde van het seizoen boven aan het klassement staat, krijgt een geldprijs en een diamanten trofee.
Die trofeeën worden vanavond uitgereikt en dus zijn vele sterren uit de atletiekwereld naar de Belgische hoofdstad afgereisd.
Bolt en Blake
Zo ook de twee sprinttoppers uit Jamaica. Usain Bolt en Yohann Blake krijgen de Belgen op de banken. Ze winnen de 100, respectievelijk 200 meter, op soevereine wijze. De Jamaicaanse sterren gaan highfivend het stadion rond. Kinderen rennen naar het hek om The Lightning Bolt en The Beast van dichtbij te zien. Bolt loopt inmiddels op blote voeten: zijn schoenen heeft hij het publiek ingegooid.
Een andere topper, de Amerikaan Aries Merritt, zorgt voor het sportieve hoogtepunt van de avond. Op de 110 meter horden snelt hij naar een nieuw wereldrecord: 12,80 seconden, ruim 7 honderdste van een seconde sneller dan de oude toptijd. Een prestatie van Bolt-achtige proporties. In 1981 was het record 12,93 seconden. In 27 jaar daarna werd die tijd steeds met 0,01 seconde aangescherpt. Tot de verbluffende tijd van Merritt, die met slechts 0,3 meter per seconde rugwind niet eens zoveel hulp kreeg.
Belgisch succes
Naast de Jamaicanen en het wereldrecord, juichen de Belgen voor hun landgenoten Tia Hellebaut en Hans van Alphen. De laatste, volgens de omroeper “de nieuwe chouchou van de Belgische atletiekwereld”, werd in Londen vierde op het koningsnummer, de tienkamp. Een atletiekmeeting zoals vanavond leent zich niet voor dat onderdeel, dus doet Van Alphen mee aan het verspringen. Hij eindigt als achtste en laatste.
Hellebaut versloeg in 2008 op magistrale wijze hoogspringbitch Blanka Vlašić en groeide uit tot lieveling van de natie door haar voorkomen: vriendelijk en met beide benen op de grond. Vanavond verovert ze de derde plek.
Het stadion ontploft pas echt als Kevin Borlée op het laatste kwart van de 400 meter versnelt en als eerste over de finish komt. Op plek twee zijn tweelingbroer Jonathan. Het duo was de eerste tweeling ooit in een Olympische finale. Kevin pakte met de winst ook de eindzege in de Diamond League op de 400 meter.
Shaggy
Bij de uitreiking van de diamanten trofeeën zwaaien de toeschouwers met Belgische vlaggetjes op het ritme van de muziek. En later in een donker stadion, tijdens het optreden van Shaggy, wuiven ze met blauwe lichtjes, die zijn uitgedeeld door hoofdsponsor Belgacom.
Wat? Shaggy? Ja, de man van wereldhits als It Wasn’t Me en Boombastic. De Belgen zingen mee alsof het 1995 is. Ik kan maar één geldige reden voor zijn optreden verzinnen: Shaggy komt net als al het sprintgeweld uit Jamaica. Of hij is echt nog populair bij onze zuiderburen.
