“Doe jij dit jaar ook weer mee?” Het is op de Zuidas hoogstwaarschijnlijk momenteel weer een populair gespreksonderwerp bij de koffieautomaat. 28 september vult de IJtunnel zich weer met overambitieuze dertigers en veertigers die het in hun hoofd hebben gehaald hun buikje er even af te trainen in een tocht van 16 kilometer van Amsterdam naar Zaandam. Reden genoeg voor de organisatie op iedere bocht alvast een ambulance neer te zetten. Een basisconditie moet ook ergens vandaan komen.
De afgelopen tijd constateer ik in mijn omgeving dat er een verschuiving heeft plaatsgevonden in de manier waarop mensen hun overtollige kilo’s willen lozen of hun gebrekkige conditie op peil willen houden. Ik heb verder natuurlijk geen cijfers om dit te onderbouwen, maar als ik om me heen kijk lijkt het rondje Vondelpark het meer en meer te moeten afleggen tegen de toertocht langs Broek in Waterland, Ransdorp en Edam. Kortom, de sportschoen legt het af tegen de wielrenschoen.
Door het park hobbelen
Nu heb ik het op zich niet zo tegen mannen en vrouwen die bij tijd en wijle besluiten hun sportieve kant te laten zien. In een tijd waarin overgewicht volksziekte nummer één is, is enige aandacht voor de sportieve mens ontzettend aan te raden.
Meer moeite heb ik met de manier waarop mensen die overduidelijk al een tijdje stil hebben gezeten zich opeens gaan voorstaan op hun nieuwe levensstijl. Nee, je hoeft mij niet via je Nike+ Running App op Facebook te laten weten dat je deze week weer dik twintig minuten door het park gehobbeld hebt, en nee, die zestig kilometer door de polder peddelen hebben ook geen indruk op me gemaakt.
In de Dam tot Damloop culmineert het bij de koffieautomaat ontstane goede voornemen tot een feest der spontane sportievelingen. Schouder aan schouder worstel je je door de IJtunnel en de Kadoelen terwijl om je heen de rood aangelopen ambitie uitgeperst wordt. Niet uitlopen is geen optie; liever een hartaanval dan de collectieve hoon van je collega’s op maandagochtend.
De gele trui van de Zuidas
In een land waar wielrennen wint aan populariteit heeft het de organisatie van het WK in Valkenburg behaagd de hernieuwde ploegentijdrit dit jaar ook toegankelijk te maken voor amateurs. Er wordt op profniveau gestreden in ploegen in plaats van landenteams, waarschijnlijk zodat diezelfde amateur die voor de vorm een Rabobank-shirt heeft aangeschaft bij zijn nieuwe racefiets zich een beetje thuis voelt.
En dus rijden op vrijdag 21 september ook bedrijventeams achter elkaar de Cauberg op. Bedrijventeams die op de VrijMiBo nog hun iPhones uitwisselden om te laten zien hoe lang ze nu weer met de kop in de wind hebben gereden. Ze smeden plannen om die etterbakken van Baker & McKenzie nu voor eens en altijd te laten zien wie er de gele trui van de Zuidas aan mag.
Op donderdag 20 september drinken ze nog één keer samen moed in, om de volgende dag met rood aangelopen hoofd het Limburgse heuvellandschap te bedwingen. Aan de voet van de Cauberg staat de ambulance alvast klaar. Doping is niet toegestaan.
