Een week na de verkiezingen vliegen de analyses over het zware verlies van GroenLinks, voor de verkiezingen op het oog een stabiele partij maar vorige week woensdag gedecimeerd naar 4 zetels, ons om de oren. De algemene tendens van deze analyses is dat partijleider Jolande Sap een goede campagne heeft gevoerd, maar dat de partij vooral heeft verloren vanwege de interne onrust.
Deze visie kan volledig onderschreven worden, alleen wordt er in deze analyses niemand echt als hoofdschuldige aangewezen die verantwoordelijk is voor deze onrust. Wel wordt de chaos rond de lijsttrekkersstrijd tussen Sap en Dibi genoemd als hoofdoorzaak. Deze onrust had nooit hoeven ontstaan als het partijbestuur, onder leiding van voorzitter Heleen Weening, deze kwestie voortvarender had aangepakt. In plaats van Dibi gewoon de kans te geven om de strijd aan te gaan, werd er alles aan gedaan om hem tegen te houden. Hierdoor ontstond het beeld dat Sap geen leiding had over de fractie en dat het partijbestuur geen vertrouwen in Sap had, terwijl Sap net aan het opkrabbelen was. Ze had haar politieke ballen getoond door met vier, over het algemeen als rechts bekend bestaande, partijen toch tot een mooi akkoord te komen en de kiezer leek in de peilingen haar voor deze moed te belonen. En natuurlijk was Dibi zijn deelname dom en een teken van zelfoverschatting, maar als Weening haar leden goed zou kennen en op de laatste peilingen was afgegaan, dan had ze wel geweten dat deze zonder twijfel Sap zouden kiezen.
Fatale ontstane beeld
Maar nee, het partijbestuur wilde Dibi tegenhouden. En door die beslissing werd Sap met een achterstand de campagne ingeslingerd die ze nooit meer had kunnen inhalen. Allemaal door dit cruciale moment van het partijbestuur. En toen was het hek van de dam, want meer prominente partijgenoten, vaak anoniem, gingen klagen over Saps leiderschap. In de media kreeg Sap geen kans om haar visie te geven wat er moest gebeuren met Nederland, maar moest zij constant haar
leiderschap verdedigen. En dat was niet gebeurd als het partijbestuur Dibi niet had geprobeerd tegen te houden om zich kandidaat te stellen. Misschien was het een daad uit bescherming, maar het kostte Sap daarentegen haar net opgebouwde beeld als daadkrachtig leider.
Nieuw partijbestuur
Het moge duidelijk zijn dat het partijbestuur hoofdverantwoordelijk is voor het ontstane beeld in de media en het daardoor onvermijdelijk verlies van vorige week woensdag. Daarom zou het niet meer dan logisch zijn dat het partijbestuur het rapport van de commissie van Es niet afwacht, maar meteen aftreed. Alleen met een nieuw bestuur die het volledige vertrouwen in Sap heeft, kan GroenLinks er weer boven opkomen. Want ja, Sap is de meest geschikte leider voor GroenLinks. Dat heeft zij wel laten zien met het Kunduz-akkoord. De meest geschikte persoon om Weening
als voorzitter op te volgen is een partijideoloog met een schat aan ervaring in Den Haag en in de lokale politiek en die zijn of haar mannetje staat in tijden van crisis. De droomkandidaat: oud-partijvoorzitter, -tweede kamerlid en –wethouder Marijke Vos.
Sebastiaan Spiekerman is 21 jaar, student Nederlandse taal en cultuur aan de UvA en GroenLinksstemmer.
