Roep crowdsourcing, noem social media, zeg DSB en de oude media is enthousiast. Die weten toch niks van nieuwe media. Alleen dat kan de enthousiaste recensies verklaren die in onder andere De Telegraaf, Volkskrant en het AD staan. We hebben het over DSB The Movie. De eerste film die gemaakt is door het volk en voor het volk. En dan is het uitkijken geblazen.
Jan Willem Alphenaar ergerde zich tijdens het DSB drama kapot aan de opstelling van Dirk Scheringa. Alphenaar was net bezig met een artikel over crowdsourcing en besloot zelf een film te maken om de verhalen van de mensen achter het drama in beeld te brengen. Omdat de man geen budget had koos hij voor crowdsourcing. Dat is een modern woord voor iedereen mag een bijdrage leveren en uiteindelijk levert het toch niets op. Kon hij de film ook voor zijn artikel gebruiken. Aan de hand van een script mochten mensen zonder acteerervaring via social media een scene insturen. Het internettende publiek kon vervolgens de beste scènes kiezen die in de film terecht kwamen. Crowdsourcing in optima forma, maar dat werkt dus niet. Want de scènes van de makers die de meeste vrienden en bekenden hebben winnen. Internet, en zo. Wie daar gekozen wordt is zelden de beste. Polls laten zich nu eenmaal fucken.
Het begin van de film belooft niet veel goeds. Er worden vierendertig (34!) acteurs opgevoerd die acht rollen spelen. Dat is dus klote. Helemaal omdat de verschillende scènes ook nog op verschillende locaties zijn opgenomen. Voordat je doorhebt wat er gebeurt, is de scene al voorbij. De ene keer blijkt Dirk Scheringa een jongeman, de volgende keer is het een vijftiger. Bij top verkoper Gert-Jan is het nog erger. Die komt in acht verschillende personages voorbij. Niemand die dat snapt, daar helpen de korte inleidingen in tekst die voor de scènes staan geen ene malle moer aan.
Laat amateurs grappen bedenken, ze op beeld delen met een groot publiek en een gevoel van plaatsvervangende schaamte maakt zich meester van de kijker. En dat is precies wat er gebeurt in DSB The Movie. Op het ene moment zit een bloedserieuze verkoper Gert-Jan aan tafel met klanten, het volgende moment is hij een slecht geklede joker met een vertrokken kop. Enthousiaste reacties in de zaal. Natuurlijk. Want manlief deed het toch maar. En wat was Ome Jan lollig. Op mijn vragen aan het publiek of het verhaal van de film begrepen werd kreeg ik nimmer een goed antwoord.
Waarbij we tot de eindconclusie komen. Jan Willem Alphenaar besteedde achthonderd (800!) uur aan het project. Verloren tijd, of het moet zo zijn of hij wilde bewijzen dat crowdsourcing niet werkt en dat films met mensen zonder acteerervaring het aanzien niet waard zijn. Het artikel schreef hij nimmer. En dat is om meerdere redenen begrijpelijk. Het verhaal van de bank bracht hij ook al niet niet over. En daar was het hem nou net om te doen. Uiteindelijk weten we niets meer dan we wisten. Dirk Scheringa houdt van zichzelf, de bank zoog mensen uit en er zijn gedupeerden. En ondertussen is de oude media blij. Die hoorden crowdsourcing en social media, kraaien victorie en maken eenoog koning. En zo prutsen we verder tot over honderd jaar alle dinosauriërs echt zijn uitgestorven en de nieuwe wereld een feit is.
