Vorig jaar juni viel ik zeven meter van een stationstrap. Een onhandige actie met nogal wat (fysieke) gevolgen: het menselijk lichaam is nou eenmaal niet gebouwd op een stuiterpartij over massief beton. Aanvankelijk leek vooral mijn hoofd het zwaar te verduren hebben gehad, maar na een paar weken kreeg ik ineens tintelingen in mijn linkerhand. En kon ik de arm waaraan die hand zit bevestigd plotseling nauwelijks meer bewegen. Zo belandde ik op de behandeltafel van de fysiotherapeut. Het begin van een lang en – tot mijn eigen verbazing – bijzonder kostbaar revalidatieproject.
Dure revalidatie
In al mijn naïviteit was ik er van uitgegaan dat mijn ziektekostenverzekering wel voor het leeuwendeel van de kosten zou opdraaien. Ik kon er immers weinig aan doen. Bovendien ging het hier niet om een cosmetische ingreep of anderszins onnodige frivoliteit; zonder fysiotherapie, kon ik niet aan het werk. En zonder werk zou ik volledig afhankelijk worden van een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Daarbij: ik betaalde me al jarenlang blauw aan een aanvullende verzekering. De meest uitgebreide die mijn verzekeraar te bieden had. Dus dat moest zeker goed komen. Maar dat bleek iets te optimistisch gedacht.
Een consult van twintig minuten bij mijn fysiotherapeut kostte namelijk 35 euro. En mijn verzekering vergoedde 1.000 euro aan fysiotherapie per jaar. Dat klinkt als een aanzienlijk bedrag, maar met 3 sessies per week, betekende het dat ik binnen 10 weken het maximum had bereikt. Die krappe tweeënhalve maand was niet voldoende om de schade te herstellen, wat betekende dat ik vervolgens zelf opdraaide voor de kosten. Dat koste me aanvankelijk 420 euro, en toen mijn lichamelijke toestand verbeterde en de frequentie van de sessies kon worden teruggeschroefd naar slechts twee per week, 280 euro per maand.
Met mijn modale inkomen kon ik dat bedrag in principe missen. Maar het was wel zuur. Dat ik nog steeds in de kreukels lag, was op zich vervelend genoeg. Het feit dat mijn spaarrekening daar behoorlijk voor moest bloeden, voelde als dubbel straf. Toen ik onlangs volledig genezen werd verklaard, was ik dan ook extra blij: niet alleen deden nek en arm eindelijk weer mee met de rest, ik hield ook weer 70 euro per week over voor andere zaken dan mijn eigen genezing. Totale kosten van het akkefietje: ruim 1.500 euro.
Fuck solidariteit
Eergisteren maakte demissionair-minister van Volksgezondheid Ab Klink bekend dat er de komende maanden flink gesnoeid gaat worden in de basisziektekostenverzekering. Zo worden er in de toekomst minder consulten bij de psycholoog vergoed. Moeten vrouwen boven de 21 jaar zelf voor hun anticonceptiepil gaan betalen. En wie naar de fysiotherapeut wil, zal in de toekomst voor nog meer behandelingen zelf opdraaien. De maatregelen zijn volgens Klink nodig omdat er dit jaar maar liefst 1,4 miljard meer wordt uitgegeven dan van te voren is begroot. Als we nu niet bezuinigen, moeten de kosten van de basisverzekering omhoog. Dus fuck solidariteit; eigen portemonnee eerst.
Ondertussen betaal ik al jarenlang braaf mee aan de kinderbijslag voor andermans kroost, hypotheekrente-aftrek voor Gooise villabezitters en het overeind houden van banken die dachten dat het een goed idee was miljoenen te investeren in discutabele leningen. Want dan wordt van mij wel solidariteit geëist. Dat is prima, ik snap ook wel dat het niet haalbaar is mensen zelf te laten kiezen waar hun belastinggeld aan wordt besteed. Ik begrijp alleen niet waarom kinderen minder als een eigen keuze worden gezien dan een bezoek aan een fysiotherapeut of psycholoog. Kennelijk ben ik de enige, want de ziektekostenverzekering wordt al jaren steeds duurder. En verder uitgekleed. Vette pech voor de lichamelijk en geestelijk gemankeerden.
Een paar dagen geleden werd de auto waarin ik zat van achteren aangereden. Resultaat: twee verschoven nekwervels en een beknelde zenuw. Met flink veel fysiotherapie moet alles uiteindelijk weer goed komen. Ik ben maar vast begonnen met sparen.
