Gala’s zijn altijd het hoogtepunt van het jaar. Zo hadden wij een tijdje terug haar Diesgala; prachtlocatie, smakelijk dinertje en aanbiddelijke matten. Het gebruikelijke jaarlijkse knelpunt is; wie neem je mee? Vrij belangrijk. Om eerlijk te zijn is mijn eisenlijstje is nog vrij gering, in verhouding met die van mijn clubgenootjes. Ik wil dat hij: minimaal 6e jaars is, minimaal bezig met zijn 2e master, een mat comme il faut heeft. Een zegelring is een pre.
Vanzelfsprekend had ik het ook dit jaar weer voor mekaar. Voor het gemak noemen we hem even Tobias. Toby had het. Toby was het. En Toby zou meegaan. Uiteraard via de traditionele weg gegaan, ik ben wel een beetje een klassiek meisje. Brieven heen en weer, de zilveren en gouden letters vlogen door de lucht en de date was gefixt. Bam. Zo doen wij Gooische meiden dat. Stel haalbare eisen en het lukt ons gegarandeerd.
Turbofak
Alleen, even een zijspoortje, toen kwam er een weddenschap. Ik verklap jullie alvast dat ik nooit sterk ben in het winnen van weddenschappen. Wedden op paarden kan ik, maar particuliere weddenschappen ben ik niet voor in de wieg gelegd.
Ik had gewed, met een clubgenootje, dat mijn ouders never-nooit dezelfde boot als haar ouders zouden kopen. Daar was ik heilig van overtuigd, want mams en ik vonden hem echt wanstaltig en veel te protserig. Normaliter wedden we voor een sixpackje bubbles maar ditmaal wilde we iets ludieks bedenken. We hadden bedacht dat degene die de weddenschap verloor, zonder slipje naar het gala moest. Turbofak natuurlijk, want het was nog hartje winter en dan vriezen je lipjes er echt vanaf. Enfin, zoals jullie al kunnen raden; ik heb de weddenschap verloren. Paps vond die boot toch de beste optie en “Wie betaalt, bepaalt” zegt hij altijd. Vind het wel sneu voor mams, maar vooral eigenlijk voor mijzelf want op deze boot wil ik echt niet dood gevonden worden.
Zonder slipje
Hoe dan ook, ik had die weddenschap verloren. Ik moest en zou, zonder slipje, met Toby naar het gala gaan. Vooraf gingen echt de meest hilarische teksten over de clubwhatsappgroup, de meest schunnige teksten maar we waren vooral onwijs benieuwd hoe Toby erop zou reageren zodra hij dit, halverwege de avond, na flink was pils, zou ontdekken. Want ontdekken zal die, had ik mij voorgenomen.
Hij haalde me op met de taxi, vond het zelf wat aan de armoedig kant maar ach, het was maar een Diesgala. We lieten ons rijden naar de dinerlocatie, waarna het feest op dezelfde locatie zou losbarsten. Halverwege de avond stonden we tegen de bar een beetje te K&K’en (kletsen & kussen) en ik fluisterde in zijn oor dat ik een weddenschap had verloren en wat de consequentie daarvan was.
Ik ga jullie de details van de fraaie avond, incluis galamos, besparen maar mijn tip aan jullie is vandaag; soms lieve schatten, soms is het niet erg om een weddenschap te verliezen. Hoewel ik nog wel onwijs baal van die boot.
Eén kus!
Volg Anne-Fleur ook op twitter.
