Het gaat langzaam, maar de tranen drogen op. Zeker is het dat ik weer uit deze crisis kom. Sterker. Ik geloof dat je van alles kunt leren, zelfs ziektes, de dood of je geliefde die een van je beste vriendinnen op je eigen bank ligt te neuken. Ex-geliefde. Ex-vriendin. Waarom trouwens met haar? Het verdriet heeft plaats gemaakt voor deze vraag. Waarom Anneke? Ze is niet eens knap. Integendeel. Waarom had ze überhaupt zoveel mannen eigenlijk? Zelf zou ik het met een lelijke man kunnen doen, sterker: dat heb ik gedaan, maar andersom? Noem mij maar ijdel, of oppervlakkig, of een van die andere scheldwoorden die altijd in de reacties onder mijn stukken staan, meestal geplaatst door anonieme “critici” die nog nooit een letter hebben gepubliceerd en met hun kritiek niet verder komen dan zeuren over taalfouten en het laten zien van hun eigen oh zo fantastische belezenheid.
Ik denk dat uiterlijk heel belangrijk is voor een vrouw. Misschien tik ik dit uit wanhoop, nu Maarten weg is ben ik bang dat niemand me aantrekkelijk vindt. Ik nader langzaam de veertig, heb een kind (heet dat “milf”?) en wil niet uit de markt liggen. Ik wil niet onaantrekkelijk worden gevonden.
Ja, ik ben weer dronken. De hele week ben ik onafgebroken dronken geweest. En heb ik gehuild. En weer geblowd. Stiekem. Sterre was niet thuis dus ik vond dat kunnen.
Het zweet en het genot
Maar de tranen drogen op, alleen het zout zit nog op mijn wangen. Gisteren en eergisteren heb ik nauwkeurig opgeschreven hoe het begon met Maarten, wat ik heb gevoeld, wat er veranderde in mijn leven, wat hij voor mij betekent. De uitkomst is dat hij alles voor mij betekent. Betekende. Ik wil hem nooit meer zien. Ik dacht dat ik tolerant was en hem dit soort dingen kon vergeven. Maar dat beeld van hem, spiernaakt, op de bank met onder hem die kreunende Anneke, haar rood aangelopen hoofd, die half open mond… Het zweet en het genot. Met mijn man. Mijn Maarten!
Het is denk ik elf jaar geleden, of twaalf, dat ik Maarten leerde kennen. Heel banaal in de kroeg. Volgens mij was het de Spiegel. Of Het Pakhuis misschien, ik weet het niet meer exact. Ik was met wat oude jaarclubgenootjes, we gingen toen nog regelmatig op dinsdagavond uit.
Mysterieus
Ik had hem al gezien bij het binnenkomen: lang, slank, knappe kop. Een beauty. Maar vreemd genoeg boezemde hij mij op de een of andere manier angst in. Hij had iets intimiderends maar ook iets mysterieus. Zoals hij daar stond, losjes, maar buiten zijn groepje vrienden, peinzend en starend, soms meelachend. Hij viel er buiten maar leek toch volledig in zijn element. Hij straalde energie uit. Ik durfde niet met hem te flirten. Keek bewust niet naar hem, ging meer dan anders op in mijn vriendinnen. Terwijl ik normaal altijd heel zelfverzekerd was bij mannen. “Arrogant”, noemden mannen dat altijd. Ze weten niets.
Hij sprak me aan toen ik bier haalde bij de bar. Dat ik zulke mooie schoenen aanhad en dat hij daar de hele avond al over had lopen denken maar het niet tegen me durfde te zeggen. Ik was gevleid maar op mijn hoede. “Zoiets zeg je tegen iedereen natuurlijk”, zei ik. Hij werd rood en begon te zweten, zich te verontschuldigen. Ik smolt van binnen. Zijn kwetsbaarheid vond ik stoer. Anders dan andere mannen. Geen macho, geen schreeuwer die denkt dat vrouwen het leuk vinden om seksuele opmerkingen naar hun hoofd te krijgen. Eindelijk eens een normale vent.
Schuld en boete
Voor ik verder ga: als ik het schrijf schiet ik weer vol. Maar ik weet ook dat wat ik nog meer ga schrijven vele malen erger is dan de herinnering aan die zoete droom. Aan die zomer die zo lang duurde, met die nachten waaraan maar geen eind kwam, dat pure geluk, de intense tevredenheid van het meisje dat nog niet nadacht over moederschap of verdriet. Ook ik was het die zoveel leed veroorzaakte. Ik zal open kaart spelen, alles met jullie delen. Schrijven over mijn jarenlange bedrog. Over mijn strijd om hem bij me te houden ook al wist hij dat ik er een stiekeme relatie op nahield. En hoe hij mij uiteindelijk kon vergeven. Hij wel. Ik niet. Schuld en boete. Hopelijk werkt het schrijven als een catharsis. Bestaat er zoiets als “van je af schrijven”?
Deze column werd eerder gepubliceerd op Studenten.net.
