De economie van seks begint me een beetje te storen. De jongens die hier langskomen in het studentenhuis lijken wel bankiers. Alles moet worden afbetaald. Als wij een avondje mee hebben gedronken of een biosje hebben gepakt is het natuurlijk wel de bedoeling dat ze een pompino krijgen, het liefst terwijl ze hun jas nog aan hebben.
Daar heb ik steeds minder zin in eigenlijk. Niet vanwege de handelingen – het is soms erg fijn om zo’n mannetje in totale hulpeloosheid te zien kermen in jouw handen, maar vanwege de verplichting.
De druk om iets terug te doen wordt steeds erger. Hoe extremer de uitgaven, hoe extremer de eisen. Anne-Marij kwam laatst al geschokt naar beneden, omdat een one-night standje van goede komaf meteen al de achterin-ingang wilde inspecteren. Toen ze weigerde, zei hij: ‘He, wat denk je dat het kost om te vreten bij Ron Blauw?’
Schandalig!
Ik ben geen feminist, maar het wordt tijd om op te treden tegen de lompheid van veel mannen. Seks is geen gelddeal. Dat er een zekere opoffering in bed moet zijn, is logisch, maar die komt voort uit lust, of in het beste geval: liefde.
Met Anna-Marij heb ik lang gesproken over de uitwassen. Zijn we een soort moderne Breezer-sletjes geworden?, vroegen we ons af. Deels wel, constateerden we. Natuurlijk laten we ons niet uitwonen in een garagebox voor zo’n goor flesje gekleurde alcohol-limonade. Maar het principe is hetzelfde.
Wij worden ook gezien als neukvoer, omdat we een schuld hebben in te lossen. Waar zijn de fatsoenlijke jongens die jou eerst laten komen, en dan zelf toeslaan? Het is jaren geleden, constateerden we.
En het treurige is: vaak zijn het oudere mannen die zich hoffelijk gedragen in bed. Zij hoeven niet meer op te scheppen met hun geld en hun glimmende lease-auto’s, maar zijn uit op genot. Die komen na hun werk op hun fietsje langs, als jij nog zit te studeren. Die genieten van jouw lijf en zeggen dat je de ‘lekkerste bent.’ Kijk, dat wil je horen. Helaas, zijn er daar weinig van. Zo weinig dat je ze moet delen.
Anne-Marij en ik ruilen er nu een uit. We noemen hem de ‘onbaatzuchtige beffer.’ Hij komt langs, hapt ons naar het paradijs en vertrekt weer. Het enige dat hij eist is dat er na gedane arbeid een flesje Cola Zero op het aanrecht staat. Wij denken dat de Cola-cunnulingus-man het antwoord is op onze seks-crisis.
