Een donkere zolderkamer, hier en daar een paar verhuis-dozen, een bank en een kastje met daarop een televisie. De ultieme setting voor een enge film. Zelfs een film die niet echt eng is, wordt in deze setting een spannende gebeurtenis. Toch? Fout! Er zijn films die zelfs voor deze setting te belabberd zijn uitgevoerd. En een van die films is de horror Chernobyl Diaries. Bij het zien van de trailer dacht ik van een leuk stukje vermaak te genieten. Niets is minder waar.
Het verhaal
In de Oekraïne is zo’n 25 jaar geleden een kernramp geweest. Brand in reactor vier. Een gigantisch groot gebied is radioactief besmet geraakt en de bevolking is met haast uit dat gebied vertrokken. 25 jaar na dato is een groep vrienden op vakantie in Rusland. Ze willen op doorreis naar Moskou, maar een van de vrienden heeft een tripje geregeld met een gids door het verlaten gebied. In een half gammele rotte bus. Het moet een rit worden van een half dagje, want langer kan je niet blootgesteld worden aan de straling daar. Op het moment dat ze naar huis willen blijkt de bus niet meer te starten en begint het met de eigenaardigheden. Agressieve honden en misvormde mensen zorgen ervoor dat de groep één voor één wordt afgeslacht.
De schrik-momenten
De film is dusdanig slecht in elkaar gezet dat je een tiental seconden voor er een schrik-moment komt, weet dat er een schrik-moment komt. Met als resultaat een mislukt schrik-moment. De ‘wezens’ die nog in het gebied leven, zijn elke keer te kort in beeld om te zien hoe ze er nou eigenlijk uit zien, waardoor je enkel een aantal, voor het gevoel, geschminkte gezichten ziet. Een verrassende schrik-beer moet je aan het plafond krijgen, ware het niet dat de beer dusdanig slecht in de film is gemonteerd dat je het gevoel hebt dat je naar een slecht uitgeknipte GIF-animatie zit te kijken. En dan heb je dus nog zo’n actrice-popje met een cupmaat waar zelfs geen Tupperware-bakken van te krijgen zijn. En die sloopkogels moet je zien. Dat wil je niet, maar je moet. Vrouwen met een rechte rug en de schouders naar achter zijn prettig om naar te kijken, maar zij rolt d’r schouders bijna tussen d’r schouderbladen. Concentreer je dan maar eens op de inhoud.
Vreselijk
Het verhaal is vreselijk. Een groep, in een bus, in besmet gebied, bus kapot, ruzies binnen de groep. “We blijven in de bus”, “Nee, ik ga er uit.” Degene die uitstapt wordt gegrepen. Wat doe je dan? Uitstappen en ook gegrepen worden. Uiteraard! Uiteindelijk loopt de rest zich al twee dagen druk te maken over hoe ze het gebied levend uit komen, terwijl ze al die tijd aan veel te hoge straling zijn blootgesteld. Aan het einde van de film lopen ze zelfs nog eventjes in de vierde reactor. Dan ben je dus al dood. Denk je, als je nadenkt, maar dat moet je dus niet doen bij deze film. Als je de trailer hebt gezien, heb je een betere versie gezien van de film. Normaliter ben ik iemand die de plot niet verklapt, maar omdat je deze film echt niet wilt zien, bij deze. Iedereen gaat dood. Einde.
De trailer
@BasMatthee heeft in het verleden schoonouders gehad die enger waren dan de ‘monsters’ uit deze film.
CC-Foto: Piotr Andryszczak
