De twijfel is sinds vorige week toegeslagen. Dat gele bandje, dat de afgelopen tijd mijn pols sierde, kan dat nog wel? Hij zit niet in de weg, maar de gedachte achter het plastic sierraad is vertroebeld. Vroeger stond hij voor de strijd tegen kanker, en om te laten zien dat ik in Lance zijn onschuld geloofde. 500 keer negatief gecontroleerd worden en dan nog de hele wereld achter je aan hebben. Ik vond het een heksenrel, alleen maar gericht om mijn wielerheld Lance Armstrong kapot te maken.
Basiskwaliteiten
Nu het rapport eindelijk naar buiten is gekomen, is ook meteen het slagveld duidelijk. Lance Armstrong heeft vals gespeeld. Jarenlang was hij dé spil in een van de grootste dopingschandalen die het wielrennen ooit gekend heeft. Door zijn toedoen wisten gedrogeerde renners jarenlang het wielerpeloton te beheersen. Zelfs de grootste koers, die in en van Frankrijk, werd geregisseerd door de epo-gebruikers. De sport is jarenlang geen sport geweest, maar een soort van medisch experiment. Diegene met de beste supplementen maakte meer kans, tenminste: mits hij beschikte over de basiswielerkwaliteiten en een goede conditie.
Je zou haast denken dat ik Lance Armstrong ben gaan haten. Maar niets is minder waar. Ik heb altijd al een zwak gehad voor de slechterik van een verhaal. Zo volg ik Riccardo Ricco al jarenlang op de voet. De Italiaan werd gepakt op het gebruik van cera en bloeddoping. Toch vind ik het een geweldig ventje. Een grote bek, goede benen en de absolute wil om te winnen. Zijn wil ging zelfs zo ver dat hij zichzelf het ziekenhuis in hielp. Een dosis ingespoten bloed bleek de houdbaarheidsdatum allang overschreden te zijn. Het bleek het einde van de professionele wielercarrière van Ricco.
Medisch dopingcentrum
Lance Armstrong heeft het nooit zo ver laten komen. Of hoe je het ook kunt zien: The Boss ging juist veel verder. Hij omringde zich met ploeggenoten die ook wel een beetje wilden valsspelen om te kunnen winnen. Ook ploegleider Johan Bruyneel vond het geen probleem. In samenwerking met de grootste dopingartsen die de wereld rijk is, zetten Armstrong een heel medisch dopingcentrum op rondom zijn ploeg.
Jarenlang werd hij dus niet gepakt. Controle na controle pakte positief uit voor de Amerikaan. Zijn middel was niet te vinden. Uiteindelijk wilden zijn oud-ploeggenoten een schone lei maken. Zij konden niet meer leven met de leugen en bekenden. Stuk voor stuk. Alhoewel. Van een renner nog altijd geen woord: Lance Armstrong. Hij negeert alle negatieve aandacht aan zijn persoon. In zijn ogen is hij nog altijd de recordwinnaar van de Tour de France. Hij voelt zich nog altijd de beste renner die de wereld ooit gekend heeft.
Respect voor Lance
Dat gele bandje? Ik heb hem om mijn pols laten zitten. Mijn respect voor Lance Amstrong is namelijk niet minder geworden. Nog altijd is de Texaan diegene die de wielerwereld op zijn kop gezet heeft. Hij was degene die besloot om met windturbines te werken. Lance zetten met zijn ploeg de professionalisering in. Nieuwe pakken, gestroomlijnde helmen, betere trainingsschema’s. Armstrong wist dat er meer dan doping nodig was om te winnen.
En hoe je het ook wendt of keert: doping hoort bij de sport. Mythische voorgangers als Eddy Merckx, Richard Virenque en Joop Zoetemelk werden in hun actieve loopbaan gepakt en bestraft. Het publiek lijkt dat vandaag de dag alweer vergeten. Daarom maakt Lance Amstrong zich niet druk. Hij weet dat hij een winnaar is. Zijn titels zijn hem ontnomen, maar dat hij ze ooit wist te winnen, maakt hem tot een verdomd goede valsspeler.
