Je bent twintig jaar en voetbalt bij een topclub in Nederland. Men verwacht van je dat je de kar trekt en men verwacht geen domme fouten. Er is niets aan de hand, je staat 1-3 voor en ach, omdat de wedstrijd toch al binnen lijkt, ren je net iets minder hard naar de bal toe, waarna de bal wordt afgepakt en de 2-3 valt. Je bijt op je shirt, want je weet dat dit een ommekeer kan betekenen en inderdaad, tien minuten later druip je treurig van het veld. 3-3. Jouw naam is Christian Eriksen en je weet dat om meer dan slechts een talent te worden, er nog heel wat moet gebeuren.
Ben ik nou zo goed of zijn de anderen zo slecht?
Natuurlijk had Johan Cruijff een punt door te stellen dat het feit dat Christian Eriksen momenteel niet goed uit de verf komt samenhangt met het spel van zijn teamgenoten. Het is nu eenmaal makkelijker om te voetballen met Iniesta en Messi om je heen dan met alle respect Lasse Schöne en Tobias Sana. Misschien had een Iniesta één van de vele steekpasses van Eriksen wél begrepen, waarna de nu tot ziekenhuisballen bestempelde passes tot genialiteit zouden zijn verheven. Tegelijkertijd is het argument te makkelijk en ontziet het Eriksen teveel.
Waar Eriksen nu op wordt bekritiseerd zijn niet zijn passes, is niet zijn loopvermogen, of techniek, maar zijn makkelijke balverlies. Flamboyant spelen doe je als je een vedette bent en met de lichtvoetigheid van een Zidane op ieder willekeurig moment een hakpass op de juiste plek kan laten aankomen. Dat moet je niet doen als je Christian Eriksen heet en nog een lange weg te gaan hebt. Te makkelijk denken, te simpel de bal van je voet laten springen wordt je vergeven bij winst of bij vedettestatus. Niet bij talenten, en zeker niet als je team daardoor ook nog eens punten verliest.
Eriksen zit momenteel in een moeilijke fase, maar dat is niet zo erg en komt ook heus wel goed. Met een trainer als Frank de Boer lijkt het me namelijk onmogelijk om lang nonchalant te blijven in je spel en fouten zoals tegen Heracles zullen over een jaar niet of nauwelijks meer voorkomen.
Kop omhoog en doorgaan
Tegelijkertijd heeft Eriksen wel degelijk een probleem qua mentaliteit. Daar bedoel ik niet mee dat hij niet hard genoeg werkt, of dat hij een groot ego heeft. Integendeel zelfs. Wat het meest schrijnend was na de 2-3 van Heracles was niet de fout van Eriksen, maar zijn complete absentie in de tien minuten daarna. Met zijn hoofd omlaag zag hij er niet uit als iemand die ten koste van alles zijn fout goed wilde maken, maar als iemand die het liefst zo snel mogelijk van het veld wilde verdwijnen.
En dat is precies de valkuil van Eriksen. Met een grote zak talent waar hij op kan terug vallen, met de werklust om beter te worden op de trainingen en goede coaching heeft Eriksen alle mogelijkheden om de Europese top te halen. Maar als hij niet zichzelf mentaal beter gaat wapenen tegen tegenslag in het veld, dan maakt hij het zichzelf onnodig moeilijk en zal hij zelf uiteindelijk zijn grootste vijand op de weg naar de top zijn.
Christian Eriksen, het liefst heb ik dat je die fout tegen Heracles, die misschien ook wel Kenneth Vermeer zijn fout was, nooit meer maakt. Maar, mocht het morgen tegen Manchester City weer gebeuren, beloof me dan één ding: dat je het hoofd omhoog doet, niet je shirt kapotbijt, maar in alle minuten daarna op jacht gaat naar eerherstel. Een beetje meer trots zou jou niet één of twee, maar drie stappen vooruit helpen.
