Nu de PvdA bijna is overleden, alhoewel je het maar nooit weet want deze partij heeft de flexibiliteit van een kat met negen levens, is het tijd voor een kleine necrologie. Wie of wat herinneren we ons van de PvdA? Drees? Allang bijgezet in een stoffige hoek van ons collectief geheugen. Kok? Alhoewel nog steeds springlevend, eigenlijk ook al in de vergetelheid geraakt. Nee, dan Joop den Uyl. Die zit op de een of andere manier in ons geheugen geramd. En terecht.
Den Uyl is ondanks zijn betrekkelijke korte periode als minister-president wellicht de meest spraakmakende minister-president sinds de Tweede Wereldoorlog geweest. Den Uyl werd op een ongelukkig tijdstip minister-president (1973) en raakte gevangen in een hopeloze spagaat tussen heden en verleden. Het waren roerige tijden, zo medio jaren zeventig. Oliecrisis, opstandige Molukkers, de “kwestie” Suriname en een corrupte prins, Den Uyl kreeg het allemaal ongevraagd cadeau. Per saldo heeft Den Uyl het eigenlijk niet zo slecht gedaan als premier, geplaatst in de context van de tijd.
Dat maakt Den Uyl, naast vadertje Drees, tot een van de grootste premiers ooit. Waarin een Joop groot kan zijn.
Den Uyl is al weer een tijdje dood, de PvdA bijna, maar eigenlijk is de PvdA op hetzelfde moment als Joop Den Uyl doodgegaan: na Den Uyl heeft de PvdA zich nooit meer hervonden.
